Η Πολιτική της Φτώχειας γεμίζει τα ταμεία των πολυεθνικών Σ/Μ

Ένα λογύδριο σχετικά με τις καταναλωτικές συνήθειες των ημερών και τα περισσότερα που αυτές σημαίνουν.

Το κείμενο επικεντρώνεται στην αγορά κρέατος αυτών των ημερών.
Διαλύουν τους κλάδους των μικρών κτηνοτροφικών μονάδων καθώς και τα μικρά κρεοπωλεία στις γειτονιές επιβάλλοντας μια αισχρή κατάσταση που περιλαμβάνει, καρτέλ και εκβιασμούς από εμπόρους και πολυεθνικά Σούπερ Μάρκετ. Εδώ και λίγες μέρες έχουν έρθει σε επαφή κτηνοτρόφοι με εμπόρους που δουλεύουν για μεγάλα πολυεθνικά καταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Οι τελευταίοι κράτησαν την χονδρική τιμή αγοράς των αρνιών στα 5,5 και 5 ευρώ, με αποτέλεσμα να σφυροκοπούν ακόμη περισσότερο το κόστος των κτηνοτρόφων. Αρκετοί αρχικά αντέδρασαν και δεν πούλησαν σε αυτές τις εξευτελιστικές τιμές, άλλοι όμως προχώρησαν.
Σήμερα μεγάλες αλυσίδες πολυεθνικών Σ/Π διαφημίζουν την κατάντια τους. Πουλάν λίγο πάνω από το κόστος αγοράς αλλά σίγουρα κάτω του τελικού κόστους. Αρνάκι γάλακτος ελληνικό 5,99 ευρώ σε διαφήμιση ενός από αυτά.
Με τη φτώχεια να πριμοδοτεί τις εν λόγω πολυεθνικές επιχειρήσεις δημιουργούνται μεγάλες πιέσεις στα μικρά και μικρομεσαία καταστήματα (κρεοπωλεία).

Πριν λίγες μέρες αρμόδιοι φορείς μας κατήγγειλαν το παραεμπόριο και τη ζημιά που υφίστανται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σήμερα μπροστά σε ένα κραυγαλέο παράδειγμα διάλυσης της τοπικής αγοράς, απλά αυτοί οι φορείς αδιαφορούν. Δεν πρόκειται ούτε για μαύρους ούτε για Κινέζους, αλλά για πολυεθνικές.
Πρόκειται για καταδίκη των κτηνοτρόφων και απαξίωση του προϊόντος(αρνιών) μέσω της ελαχιστοποίησης του κόστους, αφήνοντας το τελικό προϊών σε μεγάλους διατροφικούς κινδύνους. Από την άλλη η τρομερή οικονομική ενίσχυση των μεγάλων κερδοσκοπικών πολυεθνικών με την ταυτόχρονη αποδυνάμωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων του κλάδου συνεισφέρει τα μέγιστα στη διάλυση των τοπικών δομών εμπορίου αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για την παραπέρα εγκληματική ανάπτυξη πολυεθνικών κερδοσκοπικών μονάδων.

Η Πολιτική της Φτώχειας γεμίζει τα ταμεία των πολυεθνικών Σ/Μ

Εκτός από την πλήρη συνεργασία των κρατικών μηχανισμών βλέπουμε ότι η "ανάπτυξη" τροφοδοτείται και από την διάχυση της φτώχειας που σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται μοναδικό εργαλείο κερδοφορίας για τις υπέρ γιγαντωμένες επιχειρήσεις. Πρόκειται για μία πραγματική εφαρμογή της Πολιτικής της Φτώχειας. Το κράτος είναι αυτό που θα τη διαμορφώσει και οι μηχανισμοί του κεφαλαίου αυτοί που θα την κατασπαράξουν. Ο μύθος της "ανάπτυξης" ΤΟΥΣ σε θέλει φτωχό, εξαθλιωμένο, κρεμασμένο από τα ράφια των πολυεθνικών χωρίς καμία διαφορετική επιλογή. Με τις «συνεχιζόμενες προσφορές» τους και τις «χαμηλές τιμές» αποτελούν τον υποχρεωτικό σταθμό κατανάλωσης των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων, των εργαζομένων των 700 ευρώ. Όσο μεγαλώνει η φτώχεια, όσο διαχέεται σε μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα τόσο γεμίζουν τα ταμεία των πολυεθνικών υπέρ μάρκετ που στραγγαλίζουν και τον πρωτογενή τομέα, τις τοπικές αγορές και τους ανθρώπους των κοινωνιών, ενώ το ενδιαφέρον τους μόνο για το κόστος δηλητηριάζει τα ράφια τους.

ΦΡΑΟΥΛΕΣ & ΑΙΜΑ

Ενώ σ' όλη την Ελλάδα η αγροτική οικονομία μαραζώνει, στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση κι οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν νέες αγορές, διπλασιάζοντας τα εισοδήματά τους. Δίκαια, λοιπόν, αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτόν αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσαφι ήταν όντως κόκκινο αλλά όχι τόσο από τη φράουλας, όσο από το αίμα.

Η Νέα Μανωλάδα είναι η «πατρίδα της φράουλας». Βγάζει το 90% της εθνικής παραγωγής. Ενα πραγματικό αρχοντοχώρι, με φαρδείς δρόμους και καλοκαμωμένα σπίτια και δυο πλατείες για την απογευματινή βόλτα. Το χωριό είναι μικρό: 2.000 κάτοικοι, 3.500 με τους μετανάστες. Το καλοκαίρι άλλοι 1.500 ξένοι εργάτες συρρέουν εδώ από όλη την Πελοπόννησο για την συγκομιδή του καρπουζιού. Το χωριό έχει 30 μικράκια στο νηπιαγωγείο κι ένα δημοτικό σχολειό με 100 περίπου παιδιά. Για γυμνάσιο και λύκειο πηγαίνουν σε άλλα, μεγαλύτερα χωριά. «Αλλά δεν έχουν αγωνία, δεν έχουν άγχος τα δικά μας τα παιδιά. Το μέλλον τους το εξασφαλίζει η γη». Το χωριό έχει κάποια εμπορικά, μερικές καφετέριες και κάποια ταβερνεία. Αυτή είναι όλη κι όλη η ζωή του. Απλή, λιτή, συμμαζεμένη. Νοικοκυρεμένη. Επιτέλους και μια ιστορία επιτυχίας. Επιτέλους και κάποιοι έλληνες δουλευταράδες, ανοιχτόμυαλοι, ριζοσπαστικοί και πετυχημένοι. Οι αγρότες σε άλλες περιοχές της χώρας συζητούν «το φαινόμενο του κόκκινου χρυσού» ενώ τα πιο έγκυρα εξειδικευμένα έντυπα εξαίρουν «την αλλαγή νοοτροπίας, το πνεύμα συνεργασίας και εξωστρέφειας των παραγωγών». Ενθουσιασμένοι οι ευρωπαίοι διακινητές, ξετρελαμένοι οι ευρωπαίοι καταναλωτές. Πως το καταφέρνουν; Τι διαθέτουν ετούτοι οι Πελοποννήσιοι που σε όλους τους άλλους διαφεύγει;



Οι άνθρωποι εδώ είναι ανοιχτόκαρδοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ξένος στον καφενέ και να μην τον κεράσουν λίγο από το εξαιρετικό κόκκινο κρασί τους ή έναν μεζέ από τη σούβλα τους. «Η ζωή μας άλλαξε το 2005 με την συμμετοχή μας στην Fruit Logistica» δηλώνουν οι πρωτοπόροι αυτοί αγρότες. Οπου «Fruit Logistica» η μεγαλύτερη έκθεση φρούτων και λαχανικών που γίνεται κάθε χρόνο παγκοσμίως! Κι έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι: αν συνεχιστεί η καλή πορεία του προϊόντος και τα επόμενα δυο χρόνια, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στην περιοχή θα φτάσουν τα 10.000 στρέμματα!



Μόνο μια μικρούλα λεπτομέρεια αμαυρώνει αυτήν τη χρυσή επιχειρηματική εικόνα. «Αντιμετωπίζουμε οξύ στεγαστικό πρόβλημα με τους εργάτες» δηλώνουν οι παραγωγοί στα ευρωπαϊκά φόρα. Οπότε, σχεδιάζοντας ένα διήμερο στην ιστορία της ελληνικής επιτυχίας, λέω να ξεκινήσω από τα πιο σκούρα για να τελειώσω με τα καλύτερα. Αρχίζω λοιπόν με το «οξύ στεγαστικό πρόβλημα».



Γύρω από το χωριό απλώνονται τέσσερις παραγκουπόλεις. Μια σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Οδηγώ μέσα στο σκοτάδι που γίνεται ολοένα και πιο πυκνό. Στρίβω αριστερά και μπαίνω σε έναν καρόδρομο της συμφοράς. Δεν βλέπω τίποτα. Σβήνω τη μηχανή κι αφήνω τα μάτια μου να συνηθίσουν το μαύρο. Πρώτα διακρίνεις τα αστέρια. Και μετά το περίγραμμα των δέντρων. Κι ύστερα κάτι ακαθόριστους όγκους. Καλύβια, παράγκες, παραπήγματα. Κι ύστερα προβάλλουν οι σκιές.



Δεν βλέπω πρόσωπα, δεν βλέπω μάτια. Μόνο σφίγγω χέρια, κάποιος με χτυπάει στην πλάτη, μια γυναίκα γαντζώνει το μπράτσο μου. «Δεν πειράζει που δεν έχουμε φως, που δεν έχουμε νερό. Μεροκάματο δεν έχουμε». Μιλάει σπαστά ελληνικά, παρόλο που ζει ήδη 5 χρόνια στην Ελλάδα. Η ίδια δηλώνει τσιγγανοβουλγάρα από το Ρούσεν. Είναι κι άλλοι δικοί σου εδώ; «Πολλοί. Εδώ στη δικιά μας γειτονιά είναι Βούλγαροι, Τσιγγανοβούλγαροι και Ρουμάνοι. Παραπέρα, είναι από άλλες χώρες. Να φύγεις τώρα γιατί άμα σε δει το αφεντικό, δεν θα με πάρει ούτε αύριο στη δουλειά».



Συνήθως οι παραγκουπόλεις χτίζονται στις παρυφές του αστικού ιστού, αυθόρμητα και άναρχα. Εδώ το επιχειρηματικό δαιμόνιο ορισμένων ντόπιων πήγε ένα βήμα παραπέρα: νοικιάζουν τα χωράφια τους στους μετανάστες για να στήσουν την παράγκα. «Κάποιος ξερίζωσε μέχρι και το αμπέλι του για να στήσει τις ρουμς-του-λετ τενεκεδουπόλεις» λέει ένας κάτοικος που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. «100-150 ευρώ το μήνα πληρώνουν για να στήσουν το παράπηγμα που συνήθως παίρνει νερό και ηλεκτρικό – παρανόμως εννοείται – από κάποιο καλύβι όπου ο ιδιοκτήτης του χωραφιού βάζει τα εργαλεία του. Εννοείται επίσης ότι πληρώνουν και το νερό και το ηλεκτρικό». Μια βόλτα στις παραγκουπόλεις της Νέας Μανωλάδας αρκεί για να επιβεβαιωθεί η πληροφορία.



«Τώρα είναι πολύ καλά, δόξα στον Αλλάχ. Το πρόβλημα ήταν πιο παλιά, όταν έπρεπε να πάρουμε τις βεβαιώσεις. Κι έχω και καλό αφέντη, ο δικός μου με πληρώνει πάντα. Θα πάρετε ένα τσάι;» Στην παράγκα που ο Μοχάμεντ μοιράζεται μαζί με άλλους επτά συγχωριανούς του από το Μπαγκλαντές, η τηλεόραση παίζει χαμηλά βίντεο-κλιπ: μια γκόμενα χαριεντίζεται με τα κύματα και τραγουδάει. Στα μπανγκλά ασφαλώς και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γενικώς. Τι εννοείς για τις βεβαιώσεις; Και τι εννοείς ότι ο αφέντης σε πληρώνει; Και το εννοείς αυτό το «αφέντης», γαμώτο μου;



Εννοεί ότι κάποιοι υπάλληλοι του δήμου πλούτισαν νομιμοποιώντας με πλαστά έγγραφα τους αλλοδαπούς εργάτες. Αυτό διαπιστώθηκε μετά από την έρευνα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ η οποία απέδωσε ευθύνες, εκτός των άλλων και σε αιρετό εκπρόσωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που γνώριζε αλλά σιωπούσε. Στην κομπίνα συμμετείχαν και πολλοί ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων που έχουν δηλώσει επάγγελμα αγρότη. Πολλοί εξ αυτών χορηγούσαν έναντι 300-500 ευρώ εκάστη, δεκάδες υπεύθυνες δηλώσεις εργασίας στους αλλοδαπούς για δήθεν μεροκάματα που είχαν κάνει με σκοπό οι τελευταίοι να τις χρησιμοποιήσουν μαζί με άλλα έγγραφα του ΟΓΑ στην έκδοση αδειών παραμονής τους.



Κι όταν ο Τζαμάλ είναι χαρούμενος γιατί απλώς πληρώνεται, εννοεί ότι το αφεντικό δεν τον καρφώνει στους μπάτσους στο τέλος της σεζόν. Πρακτική διαδεδομένη και σε αυτήν την περιοχή, όπως και σε όλη την Ελλάδα. Ο λαθρομετανάστης ή ο πρόσφυγας δουλεύει ολημερίς στο χωράφι σου. Τρεις μήνες μετά, όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, τον καρφώνεις στον μπάτσο. Ο οποίος δεν τον έχει δει όλο το προηγούμενο διάστημα και, ξαφνικά, τον ανακαλύπτει! «Που είναι τα χαρτιά σου;» τον ρωτάει. «Δεν έχω χαρτιά», ψελλίζει αυτός. Ιδού πως εξατμίζεται το εργατικό κόστος, υπουργέ!



Οδηγώ προς τον τρίτο καταυλισμό. «Από εδώ η κόρη μου η Σάσα. Είναι μεγάλο κορίτσι πιά και μας βοηθάει. Την παίρνουμε κάθε μέρα στα χωράφια». Ο περήφανος πατέρας ακουμπάει το χέρι του στον ώμο του μεγάλου κοριτσιού. Εκείνη παίζει τα μαλλιά της και μου χαμογελάει μέσα από τα σάπια δόντια της. «Πόσο χρονών είσαι;» Δεκαπέντε. «Σχολείο πας;» Ποτέ. «Στον γιατρό;» Παίρνει ντεπόν. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ήρθαν εδώ κάποιοι ακτιβιστές, έχουν να δουν γιατρό αυτοί οι άνθρωποι. Οπότε, πονάει κεφάλι; Ντεπόν. Πονάει στομάχι; Ντεπόν; Κάηκαν μαγειρεύοντας; Ντεπόν.



Ζουν πολλά παιδιά εδώ στην τρίτη παραγκούπολη κι ακόμα περισσότερα ζουν σε μικρά διαμερίσματα στην Λάππα, την Βάρδα και τα γύρω χωριά. Ελάχιστα πηγαίνουν σχολείο – τα περισσότερα βγαίνουν από πολύ μικρά στη δουλειά. Με μειωμένο μεροκάματο. «Γιατί μαζεύει λιγότερες φράουλες. Φυσικό». Πολύ φυσικό το θεωρεί ο μπαμπάς της Σάσας. Οπως κι ότι η Σάσα δουλεύει. Ο μπαμπάς, η μαμά και η Σάσα σηκώνονται κάθε μέρα στις 4. Πρώτη κίνηση να ανοίξουν την τηλεόραση. Στη δική τους παράγκα έχουν ρεύμα, έτσι κάθε πρωί μαθαίνουν τα νέα της πατρίδας. Πίνουν δυνατό τσάι – γάλα η Σάσα «γιατί είναι παιδί». Κι ύστερα πηγαίνουν στην κεντρική πλατεία της Μανωλάδας για να τους φορτώσει στην καρότσα το αφεντικό και να τους πάει στο χωράφι. Η οικογένεια είναι από τις τυχερές: καταρχήν έχουν δουλειά κι έπειτα δουλεύουν για τον ίδιο γαιοκτήμονα εδώ και χρόνια. Οι υπόλοιποι στην πλατεία περιμένουν να τους διαλέξουν. Πως; Με ποιά κριτήρια; Τα γερά μπράτσα και τις φαρδιές πλάτες, για τους άντρες που κουβαλάνε τα χώματα και σκάβουν τα χωράφια. Την ευλυγισία, για τις γυναίκες που σκύβουν ανάμεσα στα στενά αυλάκια του θερμοκηπίου για να μαζέψουν τις φράουλες. «Η Ελλάδα μας κάνει την χάρη και μας ανέχεται. Στη Βουλγαρία η Σάσα και η γυναίκα μου θα ήταν πουτάνες κι εγώ άνεργος. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και να φύγεις τώρα, σε παρακαλώ, γιατί θα έρθει το αφεντικό».



Γύρω στις 6.30 το πρωί, οι τυχεροί της ημέρας έχουν στοιβαχτεί στις καρότσες των γαιοκτημόνων. Θα μαζεύουν ασταμάτητα φράουλες μέσα στα θερμοκήπια. Αν η θερμοκρασία έξω είναι στους 25 βαθμούς μέσα «στα πλαστικά» εκτινάσσεται στους 40°! Σκυφτοί πάνω από τα αυλάκια ξεχορταριάζουν και συλλέγουν τα φρούτα για επτά ώρες, με ένα μικρό διάλειμμα 15 λεπτών. «Φέρνουμε δικό μας φαγητό, όμως τώρα μας δίνουν νερό. Και μετά τις κινητοποιήσεις παίρνουμε περισσότερα χρήματα». Και τι παίρνετε Ελιά; 22 ευρώ, οκτώ λιγότερα από τον ανειδίκευτο. Κι όταν χρειαστεί να δουλέψουν υπερωρίες μετά τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ, παίρνουν 3,5 ευρώ την ώρα. Ο Ελιά είναι Αλβανός και θυμάται ακόμα τις κινητοποιήσεις του 1999. Τότε οι Αλβανοί της περιοχής αντέδρασαν και οργάνωσαν την πρώτη απεργία. Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε και εκεί. Οι ξένοι εργάτες άρχισαν να δέρνονται μεταξύ τους και η πρώτη «εξέγερση» πνίγηκε στο αίμα. Το δικό τους αίμα. Ομως τελικά κέρδισαν. Λίγο μεγαλύτερα μεροκάματα και δροσερό νερό.



Στις 2 το μεσημέρι η δουλειά σταματά. «Α, η οικογένεια είναι αξία. Εμείς τρώμε όλοι μαζί το μεσημέρι γύρω από το τραπέζι». Ο, ας τον πούμε, κυρ-Πέτρος είναι γύρω στα 50, βιαστικός και κουρασμένος. Η ρυμούλκα του τρακτέρ του είναι γεμάτη Πακιστανούς και Ινδούς. Θα τους ξεφορτώσει στην πλατεία για να γυρίσει σπίτι και να πει την προσευχή στο τραπέζι. Από την καρότσα του κυρ Πέτρου πηδάει ο Τζεμάλ. Εμείς θα κάτσουμε για μεσημεριανό στο δικό του τραπέζι. «Πίσω στην πατρίδα διάβαζα ένα βιβλίο για τον Μεγαλέξανδρο. Για αυτό ήρθα στην Ελλάδα, επειδή οι ΄έλληνες είναι τόσο σπουδαίοι. Το χωριό μου στο Μπαγκλαντές λέγεται Κουμινλά. Με το πόδι πέρασα στο Πακιστάν. Μετά, πόδι πόδι, πήγα στο Ιράν. Μετά πάλι πόδι, στην Τουρκία. Σε κάθε χώρα πλήρωνα τον κομάντο 800 δολάρια. Κάθε χώρα, άλλο κομάντο. Αυτός ξέρει τα περάσματα και μας ταΐζει. Το πιο ακριβό πέρασμα είναι από Τουρκία σε Ελλάδα. Αυτό 2000 δολάρια». Πόσο άθλια μπορεί να είναι η ζωή στο χωριό του για να πουλήσει σπίτι και χωραφάκι ώστε να έρθει εδώ;



Εδώ μαγειρεύει με το ίδιο νερό που ποτίζονται τα χωράφια. Κοιμάται σε μια παλέτα με μια κουρελού. Το τζαμί του είναι μια παράνομη παράγκα. Δεν μπορεί να βγει για βόλτα γιατί φοβάται μήπως τον σταματήσει ο μπάτσος. Κι ακόμα χειρότερα, δεν είναι καθόλου ελεύθερος. «Δεν έχει σημασία. Δεν είμαι ελεύθερος, είμαι όμως ζωντανός. Στο Μπαγκλαντές έχει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι, όμως, όπως εδώ. Αν εκεί έρθει ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση θα σκοτώσει όποιον είναι Νέα Δημοκρατία».



Ο Τζαμάλ, λοιπόν, παίρνει τα 22 του ευρώ και είναι ζωντανός στην Νέα Μανωλάδα. «Ξένος ως και στην χαρά του», κάθε απόγευμα πηγαίνει βόλτα στην κεντρική πλατεία, ψωνίζει δυο ψιλοπράγματα στο μίνι μάρκετ, τρώει παγωτό και πηγαίνει νωρίς στην παράγκα. Δεν έχει πολλές σχέσεις με την τοπική κοινωνία ούτε εκείνη μαζί του. Εισπράττει το μεροκάματό του και μετά σαν κύριος πληρώνει τους λογαριασμούς του: 1 ευρώ την ημέρα για το νοίκιο της παράγκας, 3 ευρώ την ημέρα στον νταβατζή του (τον τοπικό μαφιόζο, δηλαδή, που εισπράττει τα χρήματα ως προστασία), 5 ευρώ την ημέρα για το φαγητό του. Βάλε σε αυτά και τα λεφτά που βάζει στην άκρη γιατί χρωστάει σε συγγενείς από τους οποίους δανείστηκε, για να πληρώσει τους τράφικερς που τον έφεραν στην Ελλάδα. Ο Τζαμάλ δουλεύει για 5 ευρώ την ημέρα.





«Η τοπική κοινωνία είδε στους λαθρομετανάστες ένα εργαλείο με πολλαπλά οφέλη». Ο άνθρωπος που μας μιλάει, οδήγησε από την Νέα Μανωλάδα μέχρι την Κυλλήνη για να μας δει. Φοβάται να σπάσει τη σιωπή των χωριανών του, «που δουλεύουν υπό την προκλητική ανοχή των τοπικών αρχών». Σε αυτό το χωριό, που πνίγεται σε νέφη διοξινών και καταστρέφει με τα χημικά τον υδροφόρο του ορίζοντα, υπάρχει και μια μειοψηφία που αντιστέκεται. Και που προσπαθεί να κινητοποιήσει τις δημοτικές και νομαρχιακές αρχές, την αστυνομία, την κεντρική εξουσία. «Είμαστε από χέρι χαμένοι. Τι να πεις όταν ο Δήμος αντί να χτίσει σπίτια για τους μετανάστες, παραχωρεί την έκταση για να χτιστεί γήπεδο του γκολφ; Τόσοι πολλοί είναι πιά οι παίκτες του γκολφ σε αυτή τη χώρα; Η, όταν ο αστυνομικός που καλείται να ελέγξει κάποιον τσιφλικά είναι συγγενής του;»



Οι πληροφορίες μας λένε πως οι μικροί γαιοκτήμονες «νοικιάζουν» με τη μέρα εργάτες, οι τσιφλικάδες όμως έχουν τους «δικούς» τους. «Οι τσιφλικάδες έχουν δημιουργήσει παράνομους, άθλιους καταυλισμούς με παραπήγματα από πλαστικό και καλάμια. Οι εργάτες πληρώνουν ενοίκιο για να ζουν χωρίς θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα υγιεινής. Και οι τσιφλικάδες παίρνουν πίσω το μεροκάματο που δίνουν στους εργάτες, εφαρμόζοντας την πρακτική των μεγάλων κλειστών ξενοδοχειακών μονάδων: μέσα στα χωράφια λειτουργούν παράνομα μίνι μάρκετ από τα οποία αναγκάζουν ο καθένας τους "δικούς του" εργάτες να ψωνίζουν καθημερινά διάφορα προϊόντα τα οποία δεν υπόκεινται σε αγορανομικό ή υγειονομικό έλεγχο». Αυτή την πληροφορία (που ερχόταν συνεχώς από διαφορετικές πηγές, μετανάστες και κατοίκους) ακολουθήσαμε και για αυτό επιμείναμε να δούμε όλους τους καταυλισμούς. Τρεις μόλις μέρες αργότερα η πληροφορία θα επιβεβαιωνόταν: ο τσιφλικάς όταν αντιλήφθηκε την έρευνα του «Εψιλον» σήκωσε μέσα σε μια νύχτα το παράνομο μίνι μάρκετ και το μετέφερε σε μικρή ρεματιά, μακριά από τους ενοχλητικούς. Και όντως, δεν προλάβαμε να το δούμε με τα μάτια μας.



Αν τα άλλα τρία σημεία του ορίζοντα είναι σημαδεμένα από τις παράγκες, αν εκεί οι άνθρωποι ζουν σκυφτές και μισοελεύθερες ζωές, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα έβλεπα στον τελευταίο και ίσως μεγαλύτερο καταυλισμό. Δεκάδες θερμοκήπια στη σειρά, αριθμημένα, περιφραγμένα με συρματόπλεγμα. Προβολείς φωτίζουν το κέντρο του καταυλισμού – μέσα στα θερμοκήπια κεριά. Κανένας δεν ξέρει πόσοι εργάτες ζουν εδώ. Είναι πάντως δεκάδες – μπορεί και 500. Στην άκρη του καταυλισμού οι τουαλέτες τους: παραπήγματα από καλάμια και πλαστικό με μια τρύπα στη μέση. Ολα τα λύμματα πέφτουν σε ένα μικρό ποτάμι που οδηγεί στην προστατευόμενη από τη συνθήκη Ραμσάρ λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου.





Είναι νύχτα και οι εργάτες κάνουν βόλτες, απλώνουν μπουγάδες, μαγειρεύουν. Κανένας δεν με προσκαλεί στην παράγκα για τσάι, κανένας δεν μου ανοίγει την πόρτα, κανένας δεν θέλει να μου μιλήσει. Οι γυναίκες με οδηγούν στους άντρες τους. Πολύ γρήγορα, πολύ συνοπτικά το άτυπο συμβούλιο μού ανακοινώνει μέσα στο μισοσκόταδο την ετυμηγορία του: «Να φύγεις αμέσως από εδώ. Για ό,τι θέλεις, να ρωτήσεις το αφεντικό.» «Πόσο χρονών είσαι», ρωτάω ένα αγόρι που στέκεται δεξιά μου με τα χέρια στις τσέπες. «Δεκατέσσερα», μου απαντάει. «Δουλεύεις;», ξαναρωτάω. «Ασφαλώς, δεν είμαι τεμπέλης». «Τώρα κυρία πρέπει στ’ αλήθεια να φύγετε. Τώρα!». Ο επιστάτης εμφανίζεται καβάλα στο μηχανάκι του και κόβει βόλτες γύρω από τον καταυλισμό. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών επιτηρητής, που εποπτεύει καθημερινά τους εργάτες.



Ο ίδιος το επόμενο πρωί περιπολεί ασταμάτητα την παραγκούπολη όσο βρίσκομαι εκεί. Ο επιστάτης καβάλα γύρω γύρω από το συρματόπλεγμα και οι εργάτες να εξαφανίζονται μόλις με βλέπουν στη γωνία. Ο επιστάτης να μαρσάρει κι εγώ γονατιστή, έξω από την παράγκα να μιλάω σε ανθρώπους που βλέπω μόλις τα μάτια τους μέσα από μικρές τρύπες στο πλαστικό. Ο επιστάτης να στριφογυρίζει όλο και πιο κοντά και οι εργάτες να χώνονται όλο και πιο βαθιά στο θερμοκήπιο, που είναι το σπίτι τους. Δεν ξέρω με πόσες διαφορετικές προφορές άκουσα το ρήμα «φοβάμαι». «Φοβάμαι» σε τόνο βουλγάρικο, «φοβάμαι» σε τόνο τσιγγάνικο, «φοβάμαι» σε τόνο ανατολίτικο. Φοβάμαι πάντως σε σπαστά ελληνικά. Και σε λίγο θα άρχιζα να φοβάμαι κι εγώ.



Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν έκανα ούτε ένα βήμα μόνη μου. Το σαραβαλάκι μου το ακολουθούσαν μονίμως ένα μαύρο αγροτικό πολυτελείας κι ένα μηχανάκι. Και πληροφορούμαι πως διάφορα περίεργα τηλεφωνήματα άρχισαν στις αρχές του τόπου. «Τι είναι αυτοί οι Αθηναίοι ρουφιάνοι; Μαζέψτε τους». Στους εργάτες όλων των καταυλισμών έπεσε σύρμα να μην μας μιλάνε, να μην μας ανοίγουν τις πόρτες τους. Ακόμα χειρότερα, άρχισαν να εκτοξεύονται απειλές στους κατοίκους της Νέας Μανωλάδας από κάποια αόρατα μεγάλα αφεντικά. Κάπως έτσι μάθαμε πως στην περιοχή «με 2.000 ευρώ θα σε ξαπλώσουν κάτω». Το δυστύχημα είναι πως όταν εγώ τηλεφώνησα σε κάποιο μεγάλο αφεντικό, δεν δέχτηκε καν να με συναντήσει. Έτσι, δεν είχα τη χαρά να συναντήσω «τον μεγαλύτερο Έλληνα φορολογούμενο αγρότη», όπως μου συστήθηκε. Και δεν μου έλυσε την απορία «τι ρόλο βαράω». Γιατί «ο μεγαλύτερος φορολογούμενος Έλληνας αγρότης» ξέρει, λέει, για ποιούς δουλεύω και ποιοί με έβαλαν να κάνω όσα κάνω. Πριν προλάβω να μάθω κι εγώ, μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα.


Κι έτσι φεύγω από την Βουπρασία με πολλές απορίες. Οι «Stereo Nova» τραγουδούν δυνατά για την «τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας». Για τους λαθραίους, τους παράνομους, τους αόρατους εργάτες της Ευρώπης. Για όλους αυτούς που φτιάχνουν «το θαύμα της φράουλας» στην Ισπανία, το «θαύμα της ντομάτας» στη Νότιο Ιταλία, τον «κόκκινο χρυσό» στην Ελλάδα. Είναι «τα φαντάσματα μιας σκοτεινής κοινωνίας»



Έρευνα: Ντίνα Δασκαλοπούλου, Μάκης Νοδάρος

"Σάπιες φράουλες" σαν τον πολιτισμό τους.

Ένα ακόμη βίαιο κεφάλαιο στον αγώνα ζωής που δίνουν χιλιάδες εργάτες γράφτηκε στην Ηλεία και συγκεκριμένα στη Μανωλάδα.
Στην περιοχή υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα με καλλιέργειες φράουλας και οι ντόπιοι παραγωγοί τα τελευταία χρόνια εκμεταλλεύονται μετανάστες για τη συγκομιδή της φράουλας, με την συνδρομή και των κρατικών μηχανισμών.
Οι εργάτες γης προσπαθούν εδώ και κάποιες μέρες να διεκδικήσουν καλύτερα μεροκάματα. Είχαν προγραμματίσει συγκέντρωση(και συνέλευση;) για να καθορίσουν το πώς θα διεξάγουν τον αγώνα τους. Την ώρα της συγκέντρωσης οι ντόπιοι ιδιοκτήτες οργάνωσαν αντί-συγκέντρωση και οπλισμένοι με ξύλα και καραμπίνες επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους εργάτες και ξυλοκοπούσαν όποιον έβρισκαν. Τελικός απολογισμός τουλάχιστον τέσσερις εργάτες στο νοσοκομείο, παρόλα αυτά η συγκέντρωση δεν διαλύθηκε αλλά οι εργάτες γης παρέμειναν μαζί με άλλους εργαζόμενους(κυρίως του ΚΚΕ) στην πλατεία. Να σημειωθεί πώς οι ντόπιοι αλήτες της Ηλείας δρούσαν από κοινού με τα ζώα της αστυνομίας τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους, μάλιστα τα ζώα της αστυνομίας συνέλαβαν και καμιά δεκαριά εργαζόμενους, κυρίως μετανάστες.
Οι εργάτες γης είναι τα μεγαλύτερα θύματα που ζουν σε πλήρες καθεστώς δουλείας, εργάζονται ανασφάλιστοι, με ελάχιστα μεροκάματα ενώ μετακινούνται συνήθως ανά εποχή από περιοχή σε περιοχή για να προσφέρουν την εργασία τους σε κατά τόπους εκμεταλλευτές.

Την ίδια εκμετάλλευση έζησαν κάποιοι εργάτες γης και στην Άρτα κατά την περίοδο συγκομιδής των πορτοκαλιών, όπου παραλίγο να είχαμε και τραγικές συνέπειες από την φωτιά που είχε ξεσπάσει σε πτηνοτροφείο που τους "φιλοξενούσαν". Και σε εκείνη την περίπτωση είχε καταδειχθεί η άγρια εκμετάλλευση(ανασφάλιστη εργασία, 10ωρη εργασία, ελάχιστα μεροκάματα, κλίμα φόβου και τρομοκρατίας) των εργαζομένων με την ανοχή(τουλάχιστον) των ντόπιων υπηρεσιών. Στο τέλος μάλιστα της «συνεργασίας τους» και εφόσον οι εργάτες δεν ήταν πλέον απαραίτητοι αλλά βάρος, άρχισαν να σπέρνουν δεξιά και αριστερά φήμες για μεταδοτικές ασθένειας και οι πιέσεις για αποχώρηση γινόταν πιο δυνατές. Η τοπική οικονομία είχε εξυπηρετηθεί, οι αρχές είχαν κάνει το έργο τους.

Το εμπόριο ανθρώπων και η επακόλουθη εκμετάλλευση τους στις επενδυτικές ελληνικές αλάνες (κτήματα, επιχειρήσεις και μπάρ)είναι μία από τις πιο απάνθρωπες κατακτήσεις τους σύγχρονου ελληνικού(και δυτικου) πολιτισμού και δυστυχώς έχει τις ρίζες του όχι μόνο μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας αλλά και στην ίδια την ελληνική κοινωνία.

Τραγική ειρωνεία πριν λίγες μέρες βρέθηκε νεκρός ο ένας από τους τρεις Έλληνές απεργούς πείνας της Σεν Ναζερ της Γαλλίας. Το στόρι και εκεί είχε να κάνει με τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τη νέα δουλεία που θέλουν να επιβάλλουν. Τρεις Έλληνες εργάτες έκαναν απεργία πείνας προκειμένου να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Η απεργία πείνας κράτησε είκοσι ολόκληρες μέρες έως οτου η εταιρεία(γερμανική ELDO) δώσει τα χρήματα που τους χρωστούσε. Ο ένας απεργός, ο 35 χρονος Νίκος Ασλαμαζίδης, λίγες ώρες μετά την επιστροφή του στην Ξάνθη βρέθηκε νεκρός, ήταν αυτός που η απεργία πείνας τον είχε καταβάλει περισσότερο.

Σύντροφοι και συντρόφισσες της Λέλας, “Χρόνια σας Πολλά” …

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δως της κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχίσει.

Kάπου στο 88΄, στα τέλη μιας φοβερής δεκαετίας θα ξεκινήσει ένα ξεχωριστό ολοζώντανο παραμύθι. Τότε σε ένα κτήριο εγκαταλελειμμένο θα συναντηθούν μια ομάδα νέων ανθρώπων και θα κατοικήσουν την ελευθερία. Το πανέμορφο κτήριο της Λέλας Καραγιάννη θα φιλοξενήσει συνειδήσεις, θα προστατέψει ανθρώπους, θα ζεστάνει όνειρα, θα χτίσει αντιστάσεις. Από τότε θα περάσουν κιόλας 20 χρόνια, μίας στιγμής ιστορίας.

Σήμερα 20 χρόνια μετά θα βρεθούμε εκεί να δώσουμε την υπόσχεση πώς όλα συνεχίζονται. Παντού και με το ίδιο πρόταγμα. Το πρόταγμα της ελευθερίας που παραμένει ζωντανό σε κάθε στιγμή απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο.

Μέσα στη Μητρόπολη θα γίνει ένα ζωντανό σημείο συνάντησης που δεν θα μπορεί να καλύψει η βρώμα της εξουσίας, οι προσπάθειες από τα κτήνη του κράτους και του παρακράτους, αρκετές. Η ιστορία για την υπεράσπιση της ελευθερίας όμως συνεχίζεται σε πείσμα όλων αυτών, οργανώνοντας, συμμετέχοντας, αντιστέκοντας σε ένα κόσμο εχθρικό, εναντίων του.

Είμαστε μαζί και συνεχίζουμε την ιστορία της ελευθερίας, επιμένοντας να σπρώχνουμε την ανέμη απ τα μελωδικά χέρια της Κυρίας Σοφίας στις δικές μας διαδρομές, ενώνοντας το παραμύθι της ελευθερίας με τη δική μας πραγματικότητα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες της Λέλας, “Χρόνια σας Πολλά” …

Κάποιοι σύντροφοι/ες (από Άρτα).

Μέχρι και την επόμενη συνάντησή μας ...
(λκ37)

υγεία, αναρχία, των δρόμων γιορτές
για όλους και όλες μαυροκόκκινες ευχές!

Σαδισμός, το επώνυμο του πολιτισμού μας.

Αυτό το πράγμα δεν είναι Τέχνη, μοιάζει περισσότερο με ένα νέο
πείραμα στον πυρήνα της ηθικής του σημερινού πολιτισμού. Αν
ψάξει κάποιος στον χωρο της πληροφορίας θα βρει διάφορες
συζητήσεις που όλες και πολύ σωστά στρέφονται εναντίων της
ενέργειας αυτού του τύπου.

Ποια όμως είναι η ενέργεια;

Ένας τύπος βραβεύεται από τη "συνεργασία" του με ένα σκύλο. Τον
"εκθέτη" σε μια έκθεση (γκαλερι και βραβεύεται από τη μπιενάλε) και
ταυτόχρονα γίνεται "χρήση" toυ σαδιστικού του έργου σε ένα υπέρ
γιγαντωμένο δίκτυο πληροφόρησης (ιντερνετ και ΜΜΕ). Ο σκυλάκος
θα παίξει το ρόλο του βασανισμένου και ο τύπος τον ρόλο του
βασανιστή-σαδιστή, ντυμένου καλλιτέχνη.

Τα αποτελέσματα τρομακτικά, η πείνα του εκθεσιακού σκυλάκου θα
αλιεύσει συναισθήματα από δεκάδες ψυχές κυρίως στο Δυτικό κόσμο
που αδιαφορούσαν για την πείνα γενικότερα. Αυτός ο απαράδεκτος
σαδιστής έχει κάνει την απαράδεκτη δουλειά του, σε έναν απαράδεκτο
κόσμο.

Η ηθική θέαση της πείνας είναι σαδισμός;

Το σαδιστικό πείραμα έχει ολοκληρωθεί.
Ο τύπος σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες (από την ίδια την
ιδιοκτήτρια της έκθεσης) ταΐζει το σκυλάκο κατά τη μικρή διάρκεια
της έκθεσής αλλά και τον αφήνει ελεύθερο μετά το πέρας της
παγκόσμιας δοκιμασίας που έθεσε το αναμάρτητο δυτικό κοινό.
Ο
τύπος σαφώς και δεν έχει σχέση με την Τέχνη αλλά με το ΣΑΔΙΣΜΌ
κάτι που προκύπτει όχι μόνο από τη έτσι και αλλιώς απαράδεκτη
χρησιμοποίηση του σκυλάκου αλλά κυρίως από τη χρησιμοποίηση
ενός φαντάσματος που άνηκε σε αυτόν τον κόσμο και ακούει στο

όνομα Ηθική.

ΥΓ.1:Σχόλιο σχετικό με το βασανιστήριο που υπέστη ένας σκυλάκος στα ορια μιας σαδιστικής "έκθεσης".
2: Ιδιοκτητρια της εκθεσης,
http://harmonicminor.com/2008/04/07/the-guillermo-habacuc-vargas-hoax/

Τριήμερο εκδηλώσεων στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

Μην κάνεις τη ζωή σου ποδήλατο, κάνε το Ποδήλατο Ζωή σου.

Ποδηλατοπορεία στην Άρτα. Η ποδηλατοπορεία ξεκίνησε στην Άρτα περίπου στις 1 το μεσημέρι, με τον καιρό αρκετά συννεφιασμένο αλλά τελικά να μας κάνει την χάρη να μη βρέξει. Η συνάντηση είχε κανονιστεί για το κάστρο, έναν χώρο που βρίσκεται υπό διεκδίκηση από τους κατοίκους που προσπαθούν να το κρατήσουν ανοιχτό. Η πορεία αφού έκανε τη βόλτα της σε κεντρικούς δρόμους έφθασε στην κεντρική πλατεία όπου και μοιράστηκαν κείμενα. Είναι η δεύτερη ποδηλατοπορεία στην πόλη και συζητήτε το ενδεχόμενο και επόμενης. Κεντρικό σύνθημα: Μην κάνεις τη ζωή σου ποδήλατο, κάνε το Ποδήλατο Ζωή σου.

Oλυμπιακό Αθάνατο(κυριολεκτούμε) Ιδεώδες

Νέο ατύχημα με μοτοσικλέτα συγκλονίζει το ολυμπιακό ιδεώδες των εθνικών μας ομάδων, Έπεσαν απάνω στη WADA(Διεθνής Οργάνωση Αντιντόπινγκ).
Σύσσωμη η εθνική (και ολυμπιακή) ομάδα της άρσης βαρων βρέθηκε ντοπαρισμένη μετά από ξαφνικό έλεγχο(γιατί με ραντεβού δεν θα πήγαιναν) γιατρών της παγκόσμιας επιτροπής ελέγχου ντόπινγκ.

Σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες του .Raδιο Κλειδαρότρυπα.

Στο αίμα των Ελλήνων αθλητών βρέθηκε μεγάλη ποσότητα από αρχαίο ελληνικό αθάνατο πνεύμα που σύμφωνα με πληροφορίες μεταλαμπάδευσε η φλόγα απο την πρόσφατη τελετή της Αρχαίας Ολυμπίας, πριν λίγες μέρες. Επίσης βρέθηκε ατόφιο ελληνικό φιλότιμο, ελληνικό αίμα σπάνιας κατηγορίας όχι ρέζους θετικό ή αρνητικό που χουν οι υπόλοιποι και τέτοιες σαχλαμάρες, μιλάμε για αίμα ελληνικό.. Βρέθηκε μπόλικο ντι ει νει (κατά το αγγλιστί DNA) γνωστής και πανάρχαιας άριας φυλής(ελληνικής).

Ο κατάλογος ολοκληρώνεται με μεγάλες ποσότητες απο: ελληνική ψυχή, ξανθιές τρίχες, γαλάζια μάτια και κάτι που έμοιαζε με την παναγιά της Τήνου, γιατί ως γνωστό ο πραγματικός Έλληνας κουβαλά την παναγιά βαθιά μέσα του και του δίνει και δύναμη.
Αυτά βρήκαν κυρίες και κύριοι στο ντόπινγκ κοντρόλ και βρήκαν ευκαιρία να μας πετάξουν έξω και από το Πεκίνο.

Ποιους εμάς που με τόσο κόπο οργανώσαμε ένα μοναδικό μηχανισμό λογοκρισίας και καταστολής οποιουδήποτε θα χαλούσε την πανέμορφη εικόνα των κινέζων φασιστών.

αφού τα καταφέραμε με τη Μακεδονία: Έξω και η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ ή αλλιώς, Η συνέχεια της βαλίτσας

Πληροφορία:
Aπίστευτο ένας κάποιος κωστάκης, τρυφερούλης φίλος του ζαχόπουλου, ξεβράκωσε το ΝΑΤΟ. Ότι δεν κατάφεραν αριστεροί για δεκαετίες, για λογαριασμό της ελλάδας, κολυμπώντας στη Μακρόνησο, βασανιζόμενοι, αγωνιζόμενοι, με οξείες φαρυγγίτιδες, με λιωμένα παπούτσια, ξεπατωμένοι εραστές(βλ Ανδ Παπανδρεου) όλοι αυτοί απέτυχαν να μας βγάλουν από το ΝΑΤΟ.
Φλωράκης, Ζαχαριάδης, παπαρήγα, Ανδ Παπανδρεου, Πουλιόπουλος και τόσοι άλλοι αριστεροί, όλοι στην αποτυχία. Και τώρα ένας τόσος δα κωστάκης να δείχνει πώς μπορείς να μείνεις έξω από το ΝΑΤΟ. Ποιος να το πίστευε ότι εμείς θα μασταν μέσα και θα καταφέρναμαν να βγάλουμε τους άλλους έξω.
Ο απίστευτος Σουρεαλισμός αποτυπωμένος στο αρραγές εθνικό πρόσωπο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Μέχρι πρίν από λίγο, που είχαμε επικοινωνία με λευκό πύργο(from USA), έτριβε ακόμα τα μάτια του ο αρχηγός της φυλής, ο Τζώρτζ Μπούς. Έσκουξε στο κλάμα, δεν το περίμενε, του χάλασε το πάρτυ, ο κωστάκης, του κλέψε το μπισκότο από το στόμα, ακόμα τρίβεται ο Μπούς, του τα βγάλε τα μάτια ο κωστάκης.
H ντορούλα σκυθρωπή και αυτή, σα νύφη δίχως άντρα, έμεινε να κοιτάει το νταβάνι, δεν είχε που να κρυφτεί, πώς να ξαναπάει για δουλειά στην πρεσβεία, πώς να ξανακοιτάξει κατάματα την κοντολίζα, έτσι όπως τα κατάφερε ο κωστάκις. Αστα να πάνε για το μητσοτακείκο, έριξε πλερέζες, τεντώθηκε στο κλάμα και η ντορούλα. Καλύτερα να την είχαν βάλει να παρακολούθαγε τηλέφωνα.

Αυτοκριτική:
Αλλά και μείς πέσαμε απ τα σύννεφα. Τι του χαμε σούρει τ΄ ανθρώπου, καραγκιόζη τον ανεβάζαμε καραγκιόζη τον κατεβάζαμε, αλλά αυτός εκεί, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
Μπάμ.
Όχι όποιο να ναι τραπέζι, το τραπέζι του ΝΑΤΟ και πέσαμε όλοι κάτω, ποιος; Αυτός, ο τρυφερούλης φίλος του ζαχόπουλου.

Συμπέρασμα αυτοκριτικής:
Είναι ώρα να ρίξουμε τα μούτρα μας.
Όλο το υπαλληλικό προσωπικό, οι φιλότιμοι φίλοι, οι Raδιοφωναντζήδες, οι ακραιφνείς εχθροί, από χθές μασάμε τις γλώσσες μας, όλος αυτός ο συρφετός του .Raδιο Κλειδαρότρυπα στέκεται με δέος μπροστά στο ηρωικό και αρραγές εθνικό τιμ(αριστεροί δεξιοί και κεντρώοι όλοι εκτός του πολύδωρα) που άλωσε χθές το ΝΑΤΟικό Βουκουρέστι.
Οι έλληνες σήκωσαν το ανάστημα τους και απαίτησαν πρώτα τα βαφτίσια και μετά η είσοδος στο ΝΑΤΟ. Ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε, λεει ο λαός του Μπιθουλα.
Ο άλλος ο λαός αυτούνος των πέριξ του κωλονακίου ο πάντα ετοιμοπόλεμος και με τα φυσεκλίκια φορτωμένα ή καλύτερα αρματωμένα, απάντησε ως σύγχρονη μπουμπουλίνα: Εμείς που πριν λίγα χρόνια σας βομβαρδίζαμε, εμείς που σας διαλύσαμε τις τότε κοινωνίες σας, εμείς που στήσαμε νέες βάσεις για να προετοιμάσουμε τη σφαγή σας, εμείς που σας διαπαιδαγωγήσαμε την ιστορία σας χρόνια τώρα, εμείς είμαστε τα αφεντικά της περιοχής. Εμείς ερχόμαστε στην περιοχή σας και επενδύουμε, εμείς θα σας βαφτιξουμε κιόλας, βροντοφώναξε ο τρυφερούλης φίλος του ζαχόπουλου.
Και έπιασε τόπο, η είσοδος στο ΝΑΤΟ θα πάει για αργότερα, αυτό από μόνο του μας είναι ευχάριστο, μακάρι την ίδια κατάληξη ευχόμαστε και για την Ελλάδα.


Προ επιλόγου:
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας που ομολογουμένος δεν τον είχαμε άξιο, δεν είδαμε τις τόσες πιέτες της φουστανέλας του κωστάκη,το περάσαμε για παρεο και χαζολογήσαμε με το περιεχόμενο της βαλίτσας του. Που τον ταΐσαμε φρουτόκρεμα, που τον φτύνουμε αναντάμ παπαντάμ (όπως και θα συνεχίσουμε). Στεκόμαστε ταπεινά όντας λιγότερη των περιστάσεων, αυτης της μοναδικής εποχής των μεγάλων τούτων σουρεαλιστών ανδρών.

ΑΜΗΝ

H Bαλίτσα

Από τη σημερινή αποδελτίωση της πολιτικής καθημερινότητας, εισπράττουμε μια σειρά ενδιαφέροντα ζητήματα. Ζητήματα που εγκλωβίζουν, πληροφορίες, ερωτήματα, συμπεριφορές ανθρώπινες αλλά και κρατικές-πολιτικές. Πολλά όλα αυτά φίλε μου και να σε έτοιμος να αντέξεις το μεγαλείο αυτών που θα σου επιβληθούν. Η πρωτεύουσα του ενδιαφέροντος μας είναι το Βουκουρέστι και η.... Βαλίτσα του κωστάκη.

Μεγάλες πιένες για το Βουκουρέστι που φιλοξενεί όλη τη μαφιόζικη οικογένεια του ΝΑΤΟ. Από προσωπικότητες άλλο τίποτε, γέμισε ο τόπος βαλίτσες της αυλής, αυλικών και βασιλιάδων και ποιος δεν πήγε, πρώτος και καλύτερος ο αρχηγός της οικογένειας ο Μπους και ακολουθούν όλοι οι άλλοι. Και εκεί μέσα στον κακό χαμό να σου και οι δικοί μας αμνοί, ο κωστάκης και η αυλή με πρώτους τους Μπακογιάνέους-μητσοτακέους, αυτοί πάνε όλοι μαζί, για κάτι τέτοια ιβεντς οι απόγονοι μητσοτάκη, πετάν τη σκούφια τους.

Υπήρχαν όμως ζητήματα ανοιχτά και πρίν πάνε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, οι δικοί μας ντε, τι τηλέφωνα με το στολίδι της δημοκρατίας είχαν, τι συναντήσεις(όχι ερωτικές) με το giorgakis, τι συνεντεύξεις στους απόγονους του μαστοράκι στις TVς, τι κόλπα με τα πρακτόρια της πρεσβείας, υπήρχε ένας οργασμός τι να λέμε τώρα. Αλλά για το ΝΑΤΟ αξίζει να πούμε και δύο κουβέντες παραπάνω. Πρόκειται για στρατιωτικό και πολιτικό μηχανισμό που συστήθηκε(1949Ά-50Ά) από την ανάγκη να αντιμετωπισθεί κυρίως η τότε απειλή του κομουνισμού που εκφραζόταν από αυτό που θα ονομασθεί Ανατολικό Μπλόκ. Διαίρεσαν στη μέση τον πλανήτη και επιβλήθηκαν παντού, με την κατάρρευση του υπαρκτού (δεν είχε χρησιμοποιηθεί ουσιαστικά ποτέ απέναντι στον κυρίαρχο εχθρό του) βρήκε αντικείμενο στο «εσωτερικό του».

Σήμερα, το ΝΑΤΟ, διευρύνεται ακόμη περισσότερο, προσθέτει στα φρικιά της εξουσίας του τρία νέα κράτη, τη Γεωργία, την Ουκρανία και την Μακεδονία. Η σύνοδος αυτή έχει απ΄όλα. Πρωθυπουργούς, νέα κράτη ως μέλη του ΝΑΤΟ, διαφωνίες για όλο το μήκος και πλάτος της διεύρυνσης, προτάσεις για αύξηση των στρατιωτικών νατοικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, παγκόσμιες συναντήσεις μεταξύ του Πούτιν και του Μπούς(μετά τη σύνοδο) κλοιπα φρικιαστικά για τον κόσμο σενάρια. Το ζήτημα με το όνομα της Μακεδονίας "παίζει" μόνο στην Ελλάδα και στο κράτος της Μακεδονίας καθώς στα αιματοβαμμένα σαλόνια του ΝΑΤΟ αυτό το ζήτημα έχει μάλλον ξεκαθαρίσει. Το ΝΑΤΟ είναι ένας πανίσχυρος μηχανισμός, αιματοβαμμένος που σίγουρα δεν έγινε αυτό που είναι επειδή λάμβανε υπόψιν του πολιτικούς σαν τα ντόπια μαργαριτάρια.

Το πρωί ο Μπούς, ο αρχηγός όλων ΤΟΥΣ, στην αρχική του ομιλία χρησιμοποίησε το όνομα Μακεδονία και βέβαια σήκωσε τις τρίχες του Κουίκ που πολύ σωστά τα πήρε στο κρανίο αναρωτώμενος πανελλαδικά και τηλεοπτικά αν ο "μπούς είναι ηλίθιος". Κουίκ είναι αυτός ότι θέλει αναρωτιέται, αλλά μην γίνεται και ασεβής, δεν τον χαρακτηρίζει αυτό το πράμα.
Ο καραμανλής πάλι, ζει στο δικό του, μικρό παραμυθένιο κόσμο, έχει ήδη στείλει επιστολές σε ξένους ηγέτες επιχειρώντας το παράλογο. Ενώ ο ίδιος περιφρονεί την αξία χιλιάδων ανθρώπων που διαδηλώνουν στο "εσωτερικό του" και ζητούν δημοψήφισμα για τις ζωές τους, ο ίδιος θέλει να τον πάρουν υπόψιν τους ηγέτες από πανίσχυρα κράτη επειδή αυτουνού του κοψε να τους στείλει από μία επιστολή. Ο κωστάκης σε νέες ζουμερές περιπέτειες. Τι τα θελες αυτά κωστάκη δεν τρυφεριώσουν καλά με το ζαχόπουλου και την «παρεούλα της Θεσσαλονίκης», τι ανέβαινες παραπάνω. Τα ελληνικά ΜΜΕ πάλι, θέλουν να μας πείσουν πώς ο κωστάκης έχει στη βαλίτσα του ένα Βέτο, εμείς από την ταπεινή μας ταπεινότητα μόνο βρακιά, κάλτσες, σαλιάρες, τέσσερα σάντουιτς και μια φρουτόκρεμα για απόγονους πρωθυπουργούς βλέπουμε να κουβαλά ο κωστάκης, άλλα τέλος πάντων.

Ίδωμεν.

Κάτι θέλουν να μας πουν...

Ρε μήπως έχουν Δίκιο.