PACTA SUNT SERVANDA
Τα ξημερώματα της 26ης Νοέμβρη ο αναρχικός Βαγγέλης Μποτζατζής προσάγεται στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης από το σπίτι της φίλης του στην Άνω Πόλη, όπου κοιμόταν, ενώ κατάσχεται και το αυτοκίνητό του.
Τις 2 επόμενες μέρες ακολουθεί ένα πογκρομ προσαγωγών, αναίτιων κρατήσεων και ανακρίσεων σε όλο το φιλικό, συγγενικό και πολιτικό του περιβάλλον. Εισβολές σε σπίτια, ολόκληρες γειτονιές υπό κατοχή.
Την Τετάρτη 28, εκδίδονται εντάλματα για άλλους 3 αναρχικούς συντρόφους που κατηγορούνται με τον τρομονόμο για τους ίδιους λόγους που κατηγορείται ο Μποτζατζής ο οποίος προφυλακίζεται. Οι κατηγορίες που αποδίδονται είναι 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα, και πιο συγκεκριμένα εμπρησμός τελειωμένος και σε απόπειρα, από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα, από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, κατασκευή και και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή, κατοχή ναρκωτικών.
Ένα όργιο παραπληροφόρησης απ’ τα ΜΜΕ που οργανώνεται απ’ τα κεντρικά της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας πολιτεύματος, παρουσιάζει τους μπάτσους να έχουν μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων ενάντια στη «σύγχρονη τρομοκρατία» με φανφαρονισμούς του διευθυντή ασφάλειας του τύπου «τώρα αρχίσαμε» και την εξαπόλυση απειλών προς πάσα κατεύθυνση.
Το όργιο αυτό της αστυνομίας οδήγησε όποιον σκέφτεται ελεύθερα, όποιον διαφωνεί με τον έλεγχο και την καταστολή, όποιον συμπαραστέκεται σε συντρόφους, αδιαφορώντας για το αν είναι αθώοι ή ένοχοι, να κινηθεί και να δράσει πολιτικά σε ένδειξη αλληλεγγύης, όχι μόνο στον προφυλακισμένο αλλά και σε όσους προσάγονται αυτές τις μέρες και στους 3 συντρόφους που διώκονται.
Χάρη στην παραίτηση του δημοσιογράφου της εφημερίδας «Μακεδονία» που υπέγραφε άρθρο στο οποίο παρουσιαζόταν (εν αγνοία του) οι φωτογραφίες των 3 που διώκονται, με στόχο την κατάδοσή τους στις αστυνομικές αρχές, αλλά και χάρη στις δυναμικές παρεμβάσεις αναρχικών, αποκαλύπτεται ο βαθμός στον οποίο η αστυνομία ελέγχει τα ΜΜΕ. Κάποιοι ευτυχώς τόλμησαν να μιλήσουν αντί να σιωπήσουν.
Στον Μποτζατζή και στους 3 συντρόφους που διώκονται αποδίδεται σωρεία ενεργειών.
Απευθυνόμενη στον μέσο ηλίθιο νου του βολεμένου, φιλήσυχου και υποταγμένου πολίτη η αστυνομία μέσα απ’ τα ΜΜΕ προσπαθεί να αποδώσει το νέο της κατασκεύασμα, τον τρομονόμο και να τον εφαρμόσει στην πράξη. Με σαφείς νομικούς ακροβατισμούς, με διόγκωση κατηγοριών (φόρτωνε – φόρτωνε κάτι θα μείνει..), με ανυπόστατες, άκυρες και κατασκευασμένες μαρτυρίες (παλιά μου τέχνη κόσκινο...) εμφανίζει τους 4 συντρόφους μας ως «επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση»
Ποιοί είναι όμως αυτοί που αποδίδουν στους συντρόφους μας αυτές τις κατηγορίες;
Μήπως δεν πρόκειται για την ίδια ελληνική αστυνομία που μπροστά σε εκατομμύρια μάτια ξυλοκοπούσε ανελέητα έναν άτυχο κύπριο φοιτητή μέχρι λιποθυμίας και κορόιδευε όλο το λαό μιλώντας για ζαρτινιέρες; Μήπως δεν είναι η ίδια αστυνομία που κοπρόσκυλο της ασφάλειάς της ξυλοκοπεί και τρομοκρατεί 2 ανήλικα παιδιά και τα βιντεοσκοπεί; Μήπως δεν είναι τα καθάρματα των ΜΑΤ που συμπεριφερόμενοι ως κτήνη εφορμούν και ξεσπούν τη λύσσα τους πάνω στα σώματα διαδηλωτών χωρίς να τους ενδιαφέρει καν ποιόν ξυλοφορτώνουν, χωρίς να τους νοιάζει καν ποιόν ψεκάζουν με τόνους χημικών, που σακατεύουν φοιτητές, εργάτες, αγρότες, διαδηλωτές που κατεβαίνουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν μια ζωή με καλύτερους όρους;
Μήπως δεν είναι η ίδια ελληνική αστυνομία που τα μέλη της παράγουν κάθε είδους έγκλημα (εμπόριο ναρκωτικών, σωματεμπορία, προστασία, εκβιασμοί, βιασμοί, δολοφονίες...).
Αυτό το «τιμημένο κομμάτι της κοινωνίας», αυτά τα παράσιτα που ζουν απ’ τον ιδρώτα των εργαζομένων, προσφέροντας μόνο βία και καταστολή, τα τσιράκια των επιχειρήσεων και των πολιτικών, οι καθημερινοί καουμπόηδες που δεν διώκονται ποτέ, που δεν ελέγχονται από κανέναν, αυτό το σώμα που το μόνο που παράγει είναι βία και τρόμος, αυτό ακριβώς είναι το σώμα που κάνει αυτή τη στιγμή τα πάντα για να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τους συντρόφους μας.
Στοιχεία; Δεν χρειάζονται γιατί μπάτσοι και δικαστές κάνουν κουμάντο.
Μαρτυρίες; Θα κατασκευαστούν όσες ακριβώς και όταν απαιτούνται, αρκεί να βολεύει το έργο της αστυνομίας.
Κοινωνικές αντιστάσεις; Θα τις κατατροπώσουν τα ΜΜΕ επιβάλλοντας το βαθύ κράτος στους σύγχρονους αμφισβητίες.
Πόσες και πόσες φορές σαν αναρχικοί έχουμε ξαναδεί το ίδιο σενάριο... Αγωνιστές να προφυλακίζονται για ένα - ενάμισι χρόνο στους καμπινέδες ψυχών, περιμένοντας για ακόμα μια φορά την ώρα που στο δικαστήριο δεν ευσταθούν ούτε για πλάκα τα γελοία σενάρια της αστυνομίας..
Αρκετά με το αίσχος του παρακράτους που ονομάζεται ελληνική αστυνομία, τους «προστάτες» της κοινωνίας, που όσο περισσότερο εκπαιδεύονται τόσο καλύτεροι εγκληματίες γίνονται, που όσο περισσότεροι προσλαμβάνονται τόσο περισσότεροι γίνονται οι υπαίτιοι όλων των αντικοινωνικών εγκλημάτων.
Η αστυνομία ήταν είναι και θα είναι πάνω απ’ όλα ο μηχανισμός πάταξης και εξόντωσης καθενός που αμφισβητεί το καθεστώς, καθενός που αναζητεί να ζήσει αντί να επιβιώνει, καθενός που ζητάει αξιοπρέπεια αντί για ξεφτίλα, ανθρωπιά αντί για βασανιστήρια, δίκαιο αντί για άδικο.
Και δυστυχώς αυτή η συμμορία έχει αποκτήσει κοινωνικό χώρο για να συνεχίσει το σιχαμένο έργο της. Γιατί αν υπάρχει μια οργανωμένη συμμορία, μια τρομοκρατική οργάνωση, μια άθλια πλέμπα κακοποιών, αν υπάρχουν κάποιοι που προξενούν κίνδυνο σε ανθρώπους και πράγματα, αν υπάρχουν κάποιοι που οπλοφορούν και περιφέρονται επικίνδυνοι κι ελεύθεροι, αυτοί είναι οι άντρες και οι γυναίκες των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας. Η μόνη οργάνωση που στ’ αλήθεια αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία.
Ποιός δεν τα ξέρει όλα αυτά; Πέρα απο τα φασιστοειδή και τους ρουφιάνους, πέρα απ’ όσους ζουν χάρη στην ύπαρξη της αστυνομίας όλοι μα όλοι ξέρουν πολύ καλά τί είναι, τί κάνουν, τί εφευρίσκουν, τί φορτώνουν, τί μεθοδεύουν και σε τί αποσκοπούν οι αστυνομικές υπηρεσίες...
Απέναντι σ’ αυτή την τρομοκρατική οργάνωση που στηρίζεται οικονομικά και καθοδηγείται απ’ το κράτος οφείλουμε να ορθώσουμε την αξιοπρέπειά μας.
Οι 4 σύντροφοί μας ως κομμάτι ενός απ’ τους κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους που αντιστέκονται, του αναρχικού χώρου, δε σταμάτησαν ποτέ ν’ αγωνίζονται, να διαδηλώνουν, να προπαγανδίζουν και να κινούνται μέσα στα πλαίσια του αναρχικού κινήματος με γνώμονα την κοινωνική ανατροπή. Δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα λιγότερο από ενοχλητικές φωνές και δράσεις για το κράτος και τα τσιράκια του. Δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που τους υπαγόρευε η αξιοπρέπεια και η συνείδησή τους. Και αυτά είναι τα συνδετικά στοιχεία του κινήματος, του επαναστατικού χώρου που επιθυμεί με κάθε τρόπο την καταστροφή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, της ρουφιανιάς, της υποταγής, της ξεφτίλας, του βολέματος, του συνεχούς διασυρμού, του καθημερινού βιασμού. Ενός κινήματος που με αντιφάσεις, με λάθη, με πάθος, συνεχίζει και θα συνεχίσει να υπερασπίζεται αυτά που πάνε πλέον να μας πείσουν πως δεν είναι αυτονόητα.
Οι 4 σύντροφοί μας είναι κάποιοι απ’ αυτούς που χρόνια όρθωναν το ανάστημά τους απέναντι στο κτήνος του τρομο-κράτους. Ήταν αναμενόμενο, όπως και για όλους όσους επιλέγουμε τις ίδιες διαδρομές, ότι θα αντιμετωπίσουμε την βίαιη εκδίκηση του κρατικού καταστατικού μηχανισμού που δυσνοεί ή παρανοεί το γεγονός πως σε μια κοινωνία στην οποία επιβάλλεται το άδικο θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που επιλέγουν να αντιστέκονται σ’ αυτό. Είτε είναι αναρχικοί που επιδιώκουν την καταστροφή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, είτε είναι φοιτητές που επιδιώκουν να μην γίνονται προιόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ, είτε είναι εργαζόμενοι που σε καθεστώς τρόμου και ανασφάλειας πασχίζουν να ανακαλύψουν τί είναι η ζωή, είτε είναι αγρότες που βαρέθηκαν να ταίζουν μια κοινωνία που τους περιθωριοποιεί, είτε είναι κρατούμενοι που ζητάν να ζουν σαν άνθρωποι κρατούμενοι και όχι σαν ζώα (λες και στα ζώα αξίζει αντίστοιχη μεταχείριση), είτε είναι οπαδοί ομάδων που για την αγάπη τους γι αυτό που κάνουν γίνονται αντικείμενο οικονομικής αφαίμαξης, είτε είναι μετανάστες που γυρεύουν να δουν αν έχει θέση στον ήλιο και γι αυτούς, είτε είναι ο καθένας, η καθεμιά από μας που θέλει επιτέλους – επιτέλους- να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του.
Στην κοινωνία της ξεφτίλας κάποιοι επιλέγουμε να είμαστε μαζί. Δεμένοι. Ενωμένοι. Πέρα από πλαστά διλήμματα που μπαίνουν απ’ οποιονδήποτε. Και επιδιώκουμε όχι να πείσουμε αλλά να συναντηθούμε. Να συναντηθούμε στο δρόμο, εκεί όπου όλα παίζονται κι όλα αμφισβητούνται, εκεί που η αντιπαράθεση με το καθεστώς έχει πραγματικές διαστάσεις. Να συναντηθούμε με ανθρώπους, με κινήματα που αντιλαμβάνονται ότι ο τρομονόμος μας αφορά όλους, είτε είμαστε ολικά ενάντιοι στο σύγχρονο φασισμό είτε διεκδικούμε καλύτερους όρους πολιτικής, κοινωνικής και ανθρώπινης επιβίωσης.
Γιατί, στο δρόμο είναι που θα συναντηθούν ο ληστής της τράπεζας με τον φοιτητή που δε θέλει να πουλήσει το μυαλό και το σώμα του στους ψευτοέμπορους, θα συναντηθούν ο εμπρηστής μιας κάμερας παρακολούθησης με το απεργό που θέλει να πάψει να γίνεται δούλος για ψίχουλα, θα συναντηθούν άνθρωποι με αγωνίες με ανθρώπους χωρίς μέλλον, θα συναντηθούν όσοι αντιστέκονται με ένα ποίημα μ’ αυτούς που αντιστέκονται με το όπλο στο χέρι, θα συναντηθούν μετανάστες και ντόπιοι, θα συναντηθούν όσοι κουράστηκαν μ’ αυτούς που θέλουν τα πάντα εδώ και τώρα, και έτσι, θα συγκροτούν για πάντα κινήματα που θα είναι εκρηκτικοί μηχανισμοί, έτοιμοι να αλλάξουν τα πάντα για πάντα, έτοιμοι να εφορμήσουν στο μέλλον ποδοπατώντας μια για πάντα την κοινωνία της καταπίεσης, του φασισμού, του ψέμματος, του ρατσισμού, των διακρίσεων, των πολέμων – επιχειρήσεων, της ξεφτίλας, της ξεφτίλας, της ξεφτίλας...
Οι 4 σύντροφοί μας, κατηγορούνται μεταξύ άλλων για την πυρπόληση αυτοκινήτων σε γαλλική αντιπροσωπεία. Μια ενέργεια που σαφώς συμπεριλαμβάνεται στους κύκλους ενός κινήματος που αντιλαμβάνεται την όμορφη ιδέα της διεθνιστικής αλληλεγγύης που συμπαραστέκεται στον αγώνα χιλιάδων κολασμένων γάλλων που πυρπολούν εκατοντάδες αυτοκίνητα κάθε μέρα διεκδικώντας προφανώς το ρόλο της μεγαλύτερης τρομοκρατικής οργάνωσης στα μάτια του κράτους , όμως στα δικά μας μάτια είναι χιλιάδες άνθρωποι που αγωνίζονται και αγωνιούν για το μέλλον και φυσικά η λογική δεν μας επιτρέπει να πούμε πως μια γαλλική αντιπροσωπεία που πυρπολείται μας είναι ενέργεια εχθρική παρά ακριβώς το αντίθετο. Είναι η συνέχεια και η εξάπλωση της έννοιας της αλληλεγγύης και του αγώνα που δε γνωρίζει σύνορα, που τα αδέρφια τα φτιάχνει όχι το αίμα αλλά οι κοινωνικοί όροι αλληλεγγύης και αγώνα.
Οι 4 σύντροφοί μας, κατηγορούνται για τον εμπρησμό 2 οχημάτων της δολοφονικής εταιρίας που ονομάζεται ΔΕΗ, που στο όνομα παροχής ενός κοινωνικού αγαθού, δολοφονούν αδίστακτα εργαζομένους, που για να φάνε αχόρταγα βιομήχανοι και πολιτικοί απομυζούν τους μισθούς – ψίχουλα που παίρνουμε, που μολύνει το περιβάλλον σε τέτοιο βαθμό που είναι πια να απορείς γιατι οι άνθρωποι σταυροκοπιούνται για τον καρκίνο αντί να καταστρέψουν τα καρκινογόνα εργοστάσιά της.
Οι 4 σύντροφοί μας κατηγορούνται για τον εμπρησμό μιας τράπεζας, κάποιας τράπεζας, αδιάφορο ποιάς. Μιας τράπεζας απ’ αυτές που κλέβουν μεροκάματα, που ανταλάσσουν το όνειρο για ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας με μια ζωή υποταγής, που δεν έχουν πρόσωπο να τους φτύσεις όπως οι τοκογλύφοι, αλλά μένει η τζαμαρία για να σπάσεις, οι τράπεζες, που είναι οι μεγαλύτεροι ρουφιάνοι μιας κοινωνίας οικονομικής εκμετάλλευσης, που απέναντί τους δεν αντικρύζουν ανθρώπους στριμωγμένους, αλλά «πιστωτές», που πουλάνε φούμαρα ονομάζοντας την ληστεία που κάνουν «προιόντα», που στελεχώνονται από κακοπληρωμένους καταδικασμένους μισθωτούς που θα ‘πρεπε να ‘χουν αντιληφθεί από καιρό τους στίχους γνωστού τραγουδιού : «ληστέψανε την τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα...»
Αρκετά με τη ζωή ξεφτίλα.
Αρκετά με την κοινωνία της αστυνομίας.
Αρκετά με τη δημοκρατία της αστυνομίας.
Οι επαναστατικές ενέργειες για τις οποίες κατηγορούνται οι σύντροφοί μας ανήκαν, ανήκουν και θα ανήκουν στο κίνημά μας. Ένα πολύμορφο, επιθετικό, αναρχικό κίνημα που αγωνίζεται με «την πέννα, το χαρτί, το μαχαίρι, το πιστόλι». Σ’ αυτό το επαναστατικό εξεγερτικό αναρχικό κίνημα, αλλά και σε όποιο έχει σχέσεις συγγένειας, είναι σαφές πως το τρομοκράτος θα εξαντλήσει την οργή του, την εκδικητικότητά του, τη βία του.
Αλλά ούτως ή άλλως ήμασταν πάντα έτοιμοι γι αυτό.
Επειδή οι φυλακές τους έτσι κι αλλιώς δε μας χωράνε όλους, εμάς, τους διαδηλωτές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τους αναρχικούς, τους αριστερούς επαναστάτες, τους όπου γής επαναστάτες, τους αγωνιστές της καθημερινής ζωής, τους καθημερινούς αγωνιστές της ζωής, εμάς, τους χωρίς όνομα και ταυτότητα, χωρίς πατρίδα, σημαία και σύνορα, τους τρελλούς, τους αποφασισμένους, τους έγκλειστους και τους απελπισμένους, τους πάνκηδες, τους χούλιγκαν, αυτούς που θα τ’ αλλάξουν όλα και θα τα αλλάξουν γιατί ο φόβος, πιά, είναι μακριά, ο φόβος κρύβεται στα γραφεία χαφιέδων της αστυνομίας, στα γραφεία εκδοτών εφημερίδων, σε γραφεία ρουφιάνων γραφειοκρατών...
Επειδή το στοίχημα μπαίνει εδώ και τώρα...
Επειδή η αξιοπρέπεια είναι ένα πράγμα που κερδίζεται δύσκολα και χάνεται πανεύκολα...
Επειδή το μέλλον θα χαραχτεί απ’ όσους πιστεύουν στο δίκιο κόντρα στο άδικο...
Οφείλουμε και επιθυμούμε να γίνουμε ένα με τους φυλακισμένους και διωκόμενους συντρόφους μας.
Γιατί κανένας σύντροφος δεν είναι μόνος του.
Γιατί κόντρα στους χαφιέδες του τρομοκράτους θα κερδίσουμε και τη μάχη και τον πόλεμο...
Γιατί το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι...
Γιατί απλά «τώρα αρχίσαμε...»
ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ
ΟΙ 3 ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Αναρχική αντίσταση
Θεσσαλονίκη
6/12/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου