...και τώρα που το βούλωσαν όλοι
ας μιλήσουμε για επιλογές
"...Στη διάρκεια αυτής της πορείας πολλοί πέθαναν ή έμειναν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και άλλοι πολλοί τέθηκαν εκτός μάχης ή τραυματίστηκαν και δεν θα εμφανιστούν πια σε τέτοιες συναντήσεις. Συνέβη ακόμα να εγκαταλείψει μερικούς το θάρρος και να οπισθοχωρήσουν αλλά ποτέ, τολμώ να πω, δεν παρέκλινε από τη γραμμή του ο σχηματισμός μας, μέχρι να φτάσει στην ίδια την καρδιά της καταστροφής..."
Η επίθεση στους σύγχρονους όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρώτα από όλα προϋποθέτει την άρνηση της μαζικής παραγωγής συνειδήσεων που γεννά αυτός ο κόσμος. Η εξουσία πλέον δεν αποτελεί μια προνομιακή πρακτική διαχείρισης, εγκλωβισμένη στα δίχτυα μιας μικρής ελίτ. Είναι μια διάχυτη κοινωνική σχέση που εκφράεται σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας. Η διαφοροποίηση των κοινωνικών συσχετισμών αναπόφευκτα δημιούργησε την αναγκαιότητα για την αναδιάρθρωση και την εξέλιξη των γερασμένων όρων καταπίεσης. Μια διαδικασία η οποία δεν εμφανίστηκε από την μια μέρα στην άλλη, ούτε επιβλήθηκε μόνο δια ροπάλου. Κοινωνικές σχέσεις οι οποίες διαμορφώθηκαν σε σειρά δεκαετιών μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο με σημεία κλειδιά. Αφομοίωση, "ηθική", "συμμετοχικότητα", "ενεργοί πολίτες". Έτσι τα αφεντικά κατασκεύασαν τους manager και τους προϊσταμένους τους, τους σύγχρονους ταξικούς γεφυροποιούς που ονομάστηκαν συνδικαλιστές και φυσικά τον υποταγμένη εργάτη που διασπασμένος πλέον από τις αλυσίδες της μαζικής παραγωγής έχει φορέσει στον εαυτό του χειροπέδες. Δημιούργησαν εθελοντές για να χτίσουν το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας. Άμισθους υποταγμένους που η εθελογουλία τους ονομάστηκε κοινωνική προσφορά. Κοινωνικές ομάδες διατήρησης των υπαρχόντων όρων καταπίεσης και εκμετάλλευσης που αποτελούν αυτήν τη στιγμή ένα απορρογητικό ρόλο των κοινωνικών κραδασμών, αφού συμβάλλουν στην παγκόσμια επίθεση της κυριαρχίας. Οργανώσεις (π.χ. ΜΚΟ) οι οποίες δημιουργήθηκαν πάνω στην αναγκαιότητα της δημοκρατίας για την ανάδειξη ενός ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Με κοινή συνιστώσα τη μη-βία και τη φιλανθρωπία προετοιμάζουν τα επόμενα νεκροταφεία για τους πεσόντες από τα δημοκρατικά άρματα μάχης. Συντηρούν τα σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας στον τρίτο κόσμο. Εργοστάσια εξαθλίωσης, στα οποία οι σκλάβοι της οικονομίας χτίζουν τη βιτρίνα του δυτικού πολιτισμού, αλλά και τη συναίνεση του σύγχρονου διασπασμένου προλετάριου, μεταμορφώνοντας την ταξική τους συνείδηση σε καταναλωτική.
Οι "ενεργοί πολίτες", οι οπλισμένοι ήρωες της ελληνικής δημοκρατίας αποτελούν τους σύγχρονους εκφραστές της έννομης τάξης. Συμμετέχουν ενεργά σε εθελοντικά προγράμματα ασφάλειας, ενημερώνουν την αστυνομία για ύποπτες κινήσεις και επιτίθενται σε παραβάτες του νόμου. Βραβεύονται από την αστυνομία για τα κατορθώματά τους και νιώθουν περήγανοι για αυτό. Το δόγμα της ασφάλειας πλέον δεν αποτελεί μια επιβεβλημένη συνθήκη. Είναι κοινωνικό ένστικτο. Ένα διάχυτα στρατιωτικοποιημένο αίτημα για την ανελέητη προστασία της ιδιοκτησίας. Ένστολοι δεν είναι μόνο οι μπάτσοι. Ένστολη είναι και η ηθική αυτού του κόσμου που με σθένος συστρατεύεται στο πλάι των αφεντικών.
Στις 3-10-2007 λήστεψα την ΕΤΕ, στην οδό Γκύζη. Κατά τη διάρκεια της διαφυγής, περίπου 1,5 λεπτό μετά τη ληστεία και αφού επιβιβάστηκα σε ποδήλατο, αντιλήφθηκα σε κοντινή απόσταση έναν περαστικό να διασχίζει την οδό Ραγκαβή (παράλληλος δρόμος διαφυγής μου) και να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Μετά από μια σύντομη στιχομυθία και ενώ βρισκόμουνα πάνω στο ποδήλατο, ο περαστικός μεταμορφώθηκε σε "ήρωα" και κλώτσησε το δίκυκλο με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε διερχόμενο αυτοκίνητο και να πέσω στο οδόστρωμα. Οι σειρήνες ηχούσαν πλέον πολύ δυνατά...
Η επιλογή της ληστείας αποτελεί έναν σταθμό της πορείας μου προς την άρνηση. Οι αντάρτικες έφοδοι στον πλούτο του εχθρο΄με τη μορφή της απαλλοτρίωσης διατηρούν με ιστορική συνέπεια μια διαχρονική επιλογή επίθεσης στην ιστορία της άρνησης. Η συνέπεια της αντίληψης με τη δράση οφείλει να συμβαδίζει με ακρίβεια στρατιωτικού βηματισμού. Οι ταραξίες, οι ληστές και οι εμπρηστές είναι οι πυροκροτητές του ίδιου πολέμου. Η άρνηση της εργασίας αποτελεί μια τμηματική άρνηση της οικονομίας και του κόσμου της. Η μισθωτή εργασία αποτελεί μια αλλοτριωμένη διαδικασία παραγωγής ανισοτήτων, θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι η εμπορευματοποίηση της φυσικής ανάγκης του ανθρώπου για δημιουργία και η ένταξή της στο κοινωνικό εργοστάσιο των αλλοτριωμένων σχέσεων. Το σύμπλεγμα της ηθικής της εργασίας δημιουργεί το ρόλο του τίμιου εργαζόμενου. Η αλλοτριωμένη εργασία έχει τους δικούς της ηθικούς κώδικες υποταγής. Τη νομιμότητα, το αφεντικό-πρότυπο, την καριέρα.
Πού εργάζεσαι; Πόσα χρήματα βγάζεις; Πότε έχεις άδεια; Ερωτήσεις προς διερεύνηση της κοινωνικής ταυτότητας του υποκειμένου. Η αλλοτριωμένη εργασία διαχειρίζεται και οργανώνει τον ελεύθερο χρόνο, ο οποίος καθορίζεται από το εργασιακό καθεστώς αιχμαλωσίας του (weekend, τριήμερα, άδειες). Στην πραγματικότητα η αλλοτριωμένη εργασία καθορίζει ολοκληρωτικά την ύπαρξή μας. Τις καθημερινές μας συζητήσεις: Πώς πήγε σήμερα η δουλειά; Πότε πληρώνεσαι; Την όρεξή μας: Είμαι πτώμα σήμερα δεν έχω όρεξη για τίποτα, έχω πρωινό ξύπνημα. Επομένως για αυτό παρατηρούμε πως η ίδια η έννοια του χρόνου διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τον κόσμο της εργασίας και από τις ανάγκες της οικονομίας. Η άυλη διάσταση του χρόνου αποκτάει υλική έκφραση που καθορίζει πλέον το χρονοδιάγραμμα της καθημερινής αιχμαλωσίας. Η ληστεία ενός οικονομικού μηχανισμού εκμετάλλευσης δεν είναι η μοναδική επιλογή για την πραγμάτωση της άρνησης εργασίας. Ακόμα και οι επιθέσεις σε οικονομικούς στόχους αποτελούν μια ριζοσπαστική πρόταση οργάνωσης και αγώνα, η οποία θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο για την καταστροφή της εργασίας.
Το τόνισα και πριν: η άρνηση εργασίας αποτελεί μια τμηματική άρνηση της οικονομίας και του κόσμου της. Π.χ. η απαλλοτρίωση εμπορευμάτων (από βιβλιοπωλεία, σούπερ μάρκετ) αποτελεί μια εκδοχή της καταναλωτικής άρνησης, όχι όμως της συνολικής επίθεσης στην οικονομία. Η ληστεία μιας τράπεζας, αποτελεί μια εκδοχή για την άρνηση της εργασίας, όχι όμως τη συνολική επίθεση στον καταναλωτισμό. Αν τελικά ο σκοπός αγιάζει κάτι, αυτό σίγουρα δεν είναι τα μέσα, αλλά τις επιλογές δράσεις που αναπτύσσονται. Τα μέσα ακολουθούν την απόφαση για δράση. Είναι διαλεκτικά με το σχέδιο. Διαμορφώνονται μέσα από αυτό, αλλά δεν το καθορίζουν. Η επιλογή μου να ληστέψω την ΕΤΕ στο Γκύζη δεν ήταν μια βεβιασμένη απόπειρα που βασίστηκε στον οπλισμό που διέθετα, αλλά ένας σταθμός της πορείας προς τη συνολική άρνηση αυτού του κόσμου. Μια διαδρομή χωρίς προορισμό, αλλά με πολλούς σταθμούς. Τόσους όσους και τα όπλα που διαθέτει ένας επαναστάτης στο οπλοστάσιό του. Σε αυτή τη διαδρομή αν πρέπει να επαναοικειοποιηθούμε κάτι, είναι η ατομική συνείδηση. Αλλιώς οτιδήποτε μαζικό-συλλογικό είναι καταδικασμένο να αναπαράγει τις ταυτόχρονες ήττες των ατομικών μας συνειδήσεων, που θα στελεχώσουν τις νέες ηττημένες μάζες της εποχής μας.
Οι εχθροπραξίες συνεχίζονται...
Γιώργος Βούτσης-Βογιατζής
Αντί Υστερόγραφου
Η ταυτότητα ενός ατόμου δεν καθορίζεται από το πατρώνυμό του, αλλά από τη διαδρομή και τις επιλογές που το χαρακτηρίζουν. Το χρονόμετρο της αντίστροφης πραγματικότητας γνωρίζουμε όμως, ότι ενεργοποιείται όταν οι κάμερες σπάζονται και οι πληροφοριοδότες του ψεύδους ξυλοκοπούνται ανηλεώς. Αυτοί που κατασυκοφάντησαν και λεηλάτησαν «τα προσωπικά μου δεδομένα», σύντομα θα με βρουν πάλι μπροστά τους. Σε κινήσεις αλληλεγγύης, η αναφορά στο πρόσωπό μου επιθυμώ να γίνεται με τη χρήση και των δυο επιθέτων μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου