Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης-προσπάθεια επαναοικοδόμησης του Κρατικού Μεγαλείου μέσω του αυταρχισμού, της κρατικής βίας, του ελέγχου.

Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης-προσπάθεια επαναοικοδόμησης του Κρατικού Μεγαλείου μέσω του αυταρχισμού, της κρατικής βίας, του ελέγχου.

.

Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκη και η ομιλία του αρχηγού της φυλής βρίσkετai στα τελευταία της προετοιμασίας της. Το αστυνομικό κράτος σχεδιάζει την παρουσία του, να υπερασπισθεί την ακεραιότητα της εικόνας που πρέπει να έχει. Ποια η εικόνα του κράτους: Δύναμη, πυγμή, μαζική παρουσία πραιτόρων εξού και οι χιλιάδες τόνοι πραιτόρων, εισαγγελείς, μπατσοδημοσιογράφοι, και λοιπές φυλές της επιβολής και του ελέγχου. Όλοι μαζί θα συνοδεύουν τους αξιωματούχους και όλα μαζί θα προσπαθήσουν να επαναδημιουργήσουν την μάλλον κατεστραμμένη εικόνα του «απαραίτητου και χρήσιμου» κράτους, μια συμπαγή εικόνα βίας και επιβολής που θα αποτελέσει την εγγύηση για όσα θα υποσχεθεί ο αρχηγός της φυλής κυρίως στους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της φυλής κυρίως συναντάται με εκπροσώπους του κεφαλαίου είτε μέσω της έκθεσης είτε μέσω συναντήσεων με κορυφαία όργανα τους π΄χ ΣΕΒ Θεσσαλονίκης.

Η εποχή μας δεν είναι τόσο καλή ούτε βέβαια για τους εργαζόμενους αλλά ούτε και για το κεφάλαιο που ναι μεν βγάζει ακόμη κέρδη, ένα ζήτημα είναι μέχρι πότε, αλλά στην περιβόητη εποχή μας οι πιέσεις για καλύτερες συνθήκες στις γαλέρες των επιχειρήσεων μάλλον αυξάνονται και πλέον δεν μπορεί να χειραγωγηθούν από τα παραδοσιακά και ελεγχόμενα ως ένα βαθμό συνδικάτα. Υπάρχει μια πίεση Των από τα Κάτω που έστω και υπόγεια έστω και με μη συγκροτημένη δομή μπορεί και δημιουργεί μια συνθήκη τρόμου για τους αρχηγούς της φυλής και για το πότε θα εκφρασθεί και με ποιο τρόπο.

Η έκθεση της θεσσαλονίκης είναι μια προβολή και κατάθεση των προτάσεων του κεφαλαίου όχι μόνο για τη βόρεια έλλαδα αλλά γενικά για την ελλάδα, η παρουσία του αρχηγού της φυλής εκεί είναι η εγγύηση ότι αυτές οι επενδυτικές προτάσεις του κεφαλαίου θα έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του κράτους για την υλοποίησή τους. Παλαιότερα η έκθεση είχε τεράστιο ενδιαφέρον για τους κατόχους και διακινητές των κεφαλαίων, ντόπιων και μη, αλλά και για τις επιχειρήσεις της περιοχής, σήμερα και μετά τις διαχρονικές παρεμβάσεις των εκάστοτε αρχηγών της κακιάς ώρας, αυτή η προβολή επενδυτικών κεφαλαίων έχει μπολιαστεί και με την κρατική προβολή όχι απλά για τη στήριξη του κεφαλαίου αλλά και για τη στήριξη και προβολή του κυβερνητικού έργου. Ο (εκάστοτε) αρχηγός της φυλής αναζητά την εμπιστοσύνη του μηχανισμού του κεφαλαίου και τους τάζει τα πάντα όπως παντού με τη διαφορά ότι σε αυτούς τα δίνει, τι θέλουν οι καπιταληστές; είναι απλό: ένα νόμιμο Ελ Ντοράντο. Ένα πεδίο ελεύθερο απο αγκυλώσεις κοινωνικής νομιμότητας, ένα πεδίο όπου κάθε επενδυτική διαστροφή δεν θα συναντά κανένα εμπόδιο είτε απο τις κοινωνίες είτε απο εργαζόμενους, αλλά και όταν θα υπάρχουν τέτοια «εμπόδια» να επεμβαίνει το κράτος. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και ο λόγος μαζί με την εγγύηση της επίσκεψης του αρχηγού της φυλής.

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία πολιτικών γεγονότων η έκθεση της Θεσσαλονίκης παρουσιάζει αυξημένο εξουσιαστικό ενδιαφέρον. Μετά την εικόνα του διαλυμένου και άχρηστου κρατικού μηχανισμού όπως αυτό παρουσιάστηκε στην κτηνωδία των πυρκαγιών με την εικόνα του κρατικού μηχανισμού να καταρρέει είναι ανάγκη η εικόνα του κράτους να ρετουσαριστή, να αποκτήσει πάλι τη “χαμένη αίγλη του” κρατική βία, έλεγχος, επιβολή, βασανιστήρια όλα αυτά τα στοιχεία μιας συγκροτημένης και παράλογα απαραίτητης δομής εξουσίας. Να δοθεί και πάλι η εγγύηση ότι «το κράτος είναι εδώ» και βέβαια αυτή η εγγύηση δεν θα δοθεί στους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, οι ανυπάκουοι είναι οι Ταραξίες.

Η εγγύηση θα δοθεί στις επερχόμενες επενδυτικές προσπάθειες του κεφαλαίου, όσων θα θελήσουν να επενδύσουν σε μια καμένη από αυτούς χώρα και αυτοί οι επενδυτές δεν πρέπει να βρουν αντιστάσεις, το κράτος πρέπει να εγγυηθεί την ασφάλεια των επενδύσεων. Περισσότερη κρατική βία, περισσότερη και ακραία προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, περιορισμός έως ελαχιστοποίηση όσων θα καταθέτουν στο δρόμο τις διαφορετικές πολιτικές προτάσεις έστω και μη βίαια, κατασυκοφάντηση όσων θα επιμείνουν να κατεβαίνουν στο δρόμο και εν τέλει χαρακτηρισμός τους ως ταραξίες προκειμένου να νομιμοποιηθεί η καταστολή, είναι μερικά από τα κεφάλαια που επενδύουν οι σχεδιαστές της τάξης για την επαναφορά της εικόνα του “απαραίτητου και χρήσιμου” κράτους.