Σε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός ελέγχει κάθε γωνιά του αέρα αυτού του πλανήτη συνεχίζουν να μπαίνουν διλήμματα ή καλύτερα ψευτοδιλήμματα για την τύχη της παρέμβασης των πολιτών. Η εκλογική διαδικασία στην αστική δημοκρατία είναι ένας από τους πιο σίγουρους μηχανισμούς όπου η εξουσία αντλεί την απαραίτητη συναίνεση, το ίδιο και οι αυριανές εκλογές.
Στην Ελλάδα οι εκλογές υπηρετούν με έναν ξεδιάντροπο τρόπο τον παραπάνω κανόνα : άντληση μιάς συναίνεσης για μια ολοκληρωτική διαχείριση. Το καθεστώς είναι συγκεκριμένο με καθορισμένα και αμετάκλητα χαρακτηριστικά και καλούνται να τα διαχειρισθούν πρόσωπα και σχηματισμοί κομμάτων παρωχημένα από όλες τις απόψεις.
Τα σημερινά πολιτικά πρόσωπα προέρχονται ως απόγονοι αμφισβητούμενων πολιτικών προσώπων του παρελθόντος και ως γνήσιοι επίγονοί απαιτούν τη συνέχεια των οικογενειακών τους “αυτοκρατοριών”. Αυτό αφορά κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα που ιδεολογικά ανήκουν το ένα στην σοσιαλδημοκρατία και το άλλο στο φιλελευθερισμό, μόνο όμως κατ’ επίφαση. Η σοσιαλδημοκρατία της οικογένειας των παπανδρέου ξεκινά απ’ τη σφαγή των δεκεμβριανών και φθάνει μέχρι το ποδήλατο του αμερικανόπνευστου Giorgakis. Η οικογένεια του καραμανλή είναι λίγο πιο σύντομη και ξεκινά από το θείο με τη συγκρότηση αυστηρών δεξιών αστυνομικών κυβερνήσεων όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν πολυτέλεια. Το ίδιο επιχείρησε και ο επίγονος κωστάκης με απόλυτη αποτυχία που γιγαντώθηκε από την ανικανότητα του να διοικήσει τον μηχανισμό της πυρόσβεσης, με αποτέλεσμα τεράστιες καταστροφές από τις επιλεκτικές φωτιές.
Τα κόμματα της αριστεράς συγκροτημένα με σταλινικά χαρακτηριστικά (κάτι που τους έχει κοστίσει σε πολιτική ανανέωση) έχουν από χρόνια χάσει κάθε πραγματική σύνδεση με την σημερινή πολυσύνθετη εποχή που απαιτεί ούτως ή άλλως πιο σκληρές (ίσως και επικίνδυνες) πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η συμμετοχή τους στο αστικό καθεστώς ως σχήματα εξουσίας μέσα από εκλογικές διαδικασίες, τα καθιστά πολιτικά και ιδεολογικά άκυρα. Η απλή ανάγνωση της Μαρξιστικής επιστήμης αλλά και της Λενινιστικής θεώρησης αποδεικνύει του λόγου το αληθές, γι’ αυτό και οι οπαδοί αυτών των σχημάτων την αποφεύγουν, κινούμενοι από μια απίστευτη ιδεολογική ένδεια.
Από τα κόμματα ή σχήματα της αριστεράς θα ξεχωρίσουμε το συνασπισμό, ως ένα πολιτικό σχήμα με δευτερεύουσα εξουσιαστική αξία μιας και λειτουργεί ως χώρος αποκομιδής των απογοητευμένων πρώην ψηφοφόρων που δεν είδαν χαΐρι, κυρίως από τον πολυσύνθετο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έως τα μέσα του ’80 κατάφερε και ενσωμάτωσε όλες τις “ριζοσπαστικές” τάσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς της περιόδου και τελικά τις εξαφάνισε. Αυτή τη λειτουργία, του μπλέντερ, την ακολουθεί πιστά και ο συνασπισμός, έχοντας μεγαλώσει την γκάμα του ξεκινώντας από πατριωτικά και κεντροδεξιά σχήματα (π.χ ΔΙΚΚΗ) και φθάνοντας μέχρι ότι να ναι. Εδώ δεν υπάρχει απλά ιδεολογική ένδεια μιας και εκλείπει κάθε αναφορά σε όποια ιδεολογία και αυτό που υπάρχει είναι μια ασφαλής για το ξετσίπωτο του πράγματος αναφορά σε κάποια απροσδιόριστη ιδεολογικά «αριστερά» που δεν έχει “υποχρεώσεις” και “διαδρομή” αλλά αλλάζει κατά το δοκούν.
Η Χαμένη Ψήφος είναι ένας μύθος που έχει υιοθετηθεί από το πλήθος των μικρών αριστερών κομμάτων και έχει να κάνει με διάφορους φόβους. Τα μικρά σχήματα κυρίως τα αριστερά ξέρουν ότι το σύστημα μπορεί και συντηρείται μέσα από οριζόντιες σχέσεις που έχουν οι ψηφοφόροι των μεγάλων κομμάτων με κάθε είδους συμφέροντα, από προσλήψεις στο δημόσιο έως χρηματοδοτήσεις επιχειρήσεων. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν ένα ευχαριστημένο ψηφοφόρο αυτών των σχημάτων. Ξέρουν ότι μπορούν να χτυπήσουν μόνο ψηφοφόρους δυσαρεστημένους, είτε γιατί δεν διορίστηκαν από κανέναν είτε γιατί γενικά δεν εξυπηρετήθηκαν από κάποιο κόμμα, είτε γιατί απλά υπάρχουν ψηφοφόροι που είναι άγνωστοι στα κομματικά επιτελεία. Αυτοί οι ψηφοφόροι δεν πρέπει να πάνε σε λύσεις είτε ασταύρωτου ψηφοδελτίου είτε να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν ή να ρίξουν κάποιο άκυρο. Η απουσία ιδεολογικής κατεύθυνσης εξυπηρετεί ανάμεσα στα άλλα και αυτό το “πλησίασμα” όλων και πράγματι υπάρχουν πολλές πιθανότητες ο ψηφοφόρος να “πέσει” εν τέλει σε κάποιο από τα μικρά κόμματα για να μην πάει “χαμένη η ψήφος”.
Ο μύθος της Χαμένης Ψήφου που δήθεν στηρίζει τα μεγάλα κόμματα είναι άλλο ένα σημείο υποβιβασμού κυρίως των αριστερών σχημάτων που εγκλωβίζουν ακόμη και αυτούς που θα ήθελαν να αποχωρήσουν από το στημένο παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας και της πολιτικής παραίτησης και απαξίωσης της συνεχούς δράσης που αντικαθίσταται από την εκλογική συμμετοχή. Αυτός ο εγκλωβισμός ελαττώνει την απαίτηση για ανάδειξη νέων πολιτικών διαδικασιών οργάνωσης, αμεσοδημοκρατικών, με συνέπεια και πολιτική κατεύθυνση, σαφώς πιο αποτελεσματικών από τους υφιστάμενους και επαναφέρει τους απογοητευμένους πολίτες στην πλατφόρμα της εξουσίας.
Η μόνη Χαμένη Ψήφος είναι αυτή που θα πέσει μέσα στην κάλπη.
Οι εκλογές που θα γίνουν σήμερα δεν πρόκειται να εκλέξουν καμία πολιτική δύναμη που θα βελτιώσει την αδύναμη παρουσία των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των νέων ανθρώπων που σπουδάζουν που ονειρεύονται. Δεν πρόκειται να σας απομακρύνουν από την τηλεόραση του ελέγχου και τη υποταγής, δεν πρόκειται να προστατέψουν το περιβάλλον. Δεν πρόκειται να προστατέψουν τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε των μεταναστών είτε οποιουδήποτε βρίσκεται σε αδύναμη θέση. Αντίθετα θα εντείνουν την αστυνομική καταστολή επιβάλλοντας τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί το σύστημα, για να μπορεί να ξεπερνά τις κρίσεις του. Συχνά οι κρίσεις του συστήματος έχουν να κάνουν με την άρνηση των πολιτών να υπακούσουν σε παράλογες πολιτικές κάτι που συνέβη με τις προσπάθειες για κατάργηση της δωρεάν παιδείας. Ο στόχος σε αυτές τις κρίσεις είμαστε όλοι εμείς.
Η αποχή από τις εκλογές πρέπει να είναι μια συνειδητή στάση, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο με την άκυρη ψήφο. Το Άκυρο είναι η πιο επιθετική ψήφος, συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία και την ώρα που την συναντάς της καταθέτεις την Άρνησή σου, την απαξίωση όλων των σχημάτων εξουσίας. Το Άκυρο είναι το τρίψιμο στη μούρη ενός χαρτιού με μεγάλη πολιτική αξία που σε καθηλώνει μέχρι τις επόμενες εκλογές στη θέση του παραλήπτη των εξουσιαστικών διαστροφών. Η αποχή είναι δυνατόν αν είναι σε μεγάλη κλίμακα να τρομοκρατήσει την εξουσία καθώς θα σχηματοποιήσει ένα πολιτικό χώρο με έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ΔΕΝ θα χειραγωγούνται από κάποιων μηχανισμό εξουσίας, που θα αρνούνται να συναινέσουν σε ένα κλίμα ταξικής και κοινωνικής ειρήνης και που μπορεί να αναζητήσουν νέες μορφές πολιτικής οργάνωσης μακριά από κόμματα και εξουσιαστικά σχηματάκια. Επειδή μπορεί να ακούγεται ότι τα άκυρα ή τα λευκά ή οτιδήποτε προσμετράται στα μεγάλα κόμματα, αυτό είναι μια ενοχή που δεν πρέπει να απασχολεί αυτούς που δεν συμμετέχουν ή συμμετέχουν αρνητικά μιας και να θεωρήσετε δεδομένο ότι και αυτά να μην μέτραγαν οι εκλογές θα συνέχιζαν να είναι ένα στημένο από τα πριν παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου