Για τα καταγώγια μας...

Μεταμεσονύkτιες απόπειρες ποιητικής συγκρότησης, ενάντια στους τιποτάδες του καθωσπρεπισμού της εξουσίας που έμαθαν να πίνουν τους χυμούς της κοινωνίας απο χρυσούς λεμονοστίφτες, μα και αυτούς κλεμμένους στο όνομα του λαού.

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές•
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.


Για τους λακέδες της εξουσίας που χρόνια τώρα έχουν στο στόχαστρό τους ανθρώπινες ζωές, της δικής μας Τάξης.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.


Που δε σέβονται τίποτε, εξουσιαστικά ανθρωπάρια, υπάνθρωποι των μηχανισμών.


Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!


Σέρνονται στα σαλόνια μιας διεφθαρμένης εξουσίας και βρίζουν τον λαό που καρτερικά περιμένει το ....θαύμα

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό•
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό•
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.


Ζόρικα τα πράγματα... απλοί οι άνθρωποι...

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.


Και ασχημονούν οι λακέδες και κατακλέβουν και ζούν τα ανθρωπάρια εις βάρος των πραγματικών ανθρώπων.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!


Γιατί τους υπάνθρωπους της εξουσίας καμιά εξέλιξη δεν τους εμπόδισε να παραμείνουν υπάνθρωποι και να κλέβουν Zωή απο αυτούς που την "παράγουν"..


Στον Φίλο Κωστή.