Η ομοιογένεια της πολιτικής συμπεριφοράς των αστικών κομμάτων του κυνοβουλίου είναι η αντανάκλαση της εικόνας του ολοκληρωτικού κρατικού φασισμού.

.


H "συγκυβέρνηση" ευρύτερων συντηρητικών δυνάμεων έχει ήδη ξεκινήσει.

Θεωρήθηκε απαραίτητη αφού μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη αναλύθηκαν τα χαρακτηριστικά της.
Διαπιστώθηκε απ όλους ότι ο κόσμος χωρίς να συγκρατήτε από κόμματα και ΜΜΕ(αποσυνδέθηκαν πλήρως από το κοινωνικό σώμα τις μέρες του Δεκέμβρη) συμμετείχε μαζικά σε χτυπήματα σε όλη την ελλάδα ενάντια σε κτήρια και εγκαταστάσεις του αστυνομικού κράτους(ΑΤ) αλλά και της οικονομικής εκμετάλλευσης(τράπεζες).

Θεωρήθηκε απαραίτητο και εν όψη και των επερχόμενων συνεπειών της οικονομικής κρίσης όπως η ανεργία, η ανακοπή της λειτουργίας του εμπορίου λόγω έλλειψης χρημάτων, η διάλυση ολόκληρων τμημάτων της αγοράς εργασίας όπως πχ οι οικοδομές με τεράστιες συνέπειες και σε οικοδόμους, αλλά και σε επαγγελματίες (μάντρες, μηχανικούς ) κλπ θεωρήθηκε λοιπόν απαραίτητη η δημιουργία ενός κοινού πόλου εξουσίας με συντηρητικά χαρακτηριστικά(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΛΑΟΣ). Υποχρέωση αυτού του συρφερτού είναι να διαφυλάξει όσο μπορεί την ισορροπία του συστήματος, αναχαιτίζοντας την έκφραση αποδοκιμασίας που εμφανίστηκε τόσο μαζικά και συνολικά, για τις καθεστωτικές δυνάμεις και τους θεσμούς, το Δεκέμβρη. Ουσιαστικά νομιμοποιώντας την αστυνομική τρομοκρατία και συκοφατώντας τους κοινωνικούς αγώνες και τους αγωνιστές.

Η διαδικασία των εκλογών που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να ήταν μια σωτηρία για το σύστημα εξουσίας(των δύο κομμάτων και των τριών παρατρεχάμενων) σήμερα χάσκει αδύναμη να συγκράτηση την οργή που μάλλον δεν μπορούν να τη μετατρέψουν έτσι απλά σε μία ψήφο διαμαρτυρίας.
Η κοινότυπη φράση ότι "όλοι ίδιοι είναι' σήμερα για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης δείχνει να είναι όχι απλά μια φράση που θα ξεπεραστεί σε μία "έντονη" καλοστημένη από τα ΜΜΕ προεκλογική περίοδο, αλλά μια φράση που γεννά συνεχώς εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας, που ωριμάζει μία νέα πολιτική συμπεριφορά απέναντι στα διεφθαρμένα κόμματα, στους διεφθαρμένους θεσμούς, απέναντι στον ούτως η άλλως αντιδημοκρατικό-αντικοινωνικό ρόλο της αστυνομίας.

Το σύνολο του ελληνικού κυνοβουλίου, οι θεσμοί, οι υπηρεσίες, τα ΜΜΕ, δεν μπορούν να πείσουν πλέον κανέναν για τις "προθέσεις" τους.
Η κοινωνία αν όχι στο σύνολό της, σίγουρα στο μεγαλύτερο μέρος της απαντά με πλήρη απαξίωση προς τους επαγγελματίες πολιτικούς όλων των καθεστωτικών κομμάτων του κυνοβουλίου.
Μετά την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη οι πολιτικές δράσεις συνεχίστηκαν, παντού στην ελλάδα με μικρές, μεγάλες ή πολύ μεγάλες συμμετοχές.
Την Πέμπτη έγινε στη Αθήνα μία ογκώδη διαδήλωση με πάνω από 10.000 ανθρώπους που διαδήλωσαν την αλληλεγγύη τους για την εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα που της επιτέθηκαν με βιτριόλι. Στη συγκεκριμένη πορεία δεν κάλεσαν ούτε η ΓΣΣΕ ούτε άλλες μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως το ΠΑΜΕ. Τα αστικά κόμματα της αριστεράς απουσίαζαν ενώ συμμετείχε μόνο ένα μικρό μπλοκ από το σύριζα.
Είναι η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση που πραγματοποιείτε μία τόσο μεγάλη διαδήλωση για την υπεράσπιση ενός και μόνο εργαζομενου.
Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε από την αστυνομία.



Τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει από τις δυνατότητες συγκρατήσεως που είχαν οι παραδοσιακές αστικές καθεστωτικές δυνάμεις. Σήμερα αυτά τα διεφθαρμένα κόμματα προσπαθούν να (ανα)συγκροτηθούν εκ νέου προσπαθώντας να συμπληρώσουν την αστυνομική και παρακρατική τρομοκρατία για να ελέγξουν και την κοινωνική οργή που υπάρχει, αλλά και αυτή που έρχεται.

Για να ωριμάσουν το νέο σχήμα εξουσίας αλλά και για να πλασάρουν στην κοινωνία την αναγκαιότητα της "συγκυβέρνησης" ξεκίνησαν ένα διάλογο για την παιδεία, μετά την κοινή πλεύση τους σε ζητήματα οικονομίας.
Στην συζήτηση λοιπόν για την παιδεία συμφώνησαν ή διαφώνησαν συμφωνώντας καταρχήν για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Πρόκειται για έναν θεσμό, ένα ουσιαστικά άτυπο "νομικό χώρο" μέσα και γύρω από τα πανεπιστήμια που δεν μπορεί να επιτίθεται κατασταλτικά η αστυνομία, όχι σε ποινικά αδικήματα. Η άρση του πανεπιστημιακού ασύλου και όχι μόνο πανεπιστημιακού αλλά και οικογενειακού ήταν πάντα στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών αλλά και των πιο συντηρητικών και φασιστικών κομματιών της εξουσίας και του συστήματος. Σήμερα η εξουσιαστική κλίκα που επιδιώκει αυτή την κατάργηση του Ασυλου την αποτελούν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ(η διαμαντοπούλου της μπίντελμπεργκ και της πρεσβείας έχει βγάλει τα σωθικά της για την κατάργηση) και ακολουθούν το ΚΚΕ-ΛΑΟΣ(με το ΛΑΟΣ να έχει την πιο ξεκάθαρη θέση).
Από αυτόν τον περίεργο και πολυδιαφημισμένο διάλογο λείπουν, το αντίθετο θα ήταν αδιανόητο, οι ίδιοι φορείς της εκπαίδευσης, οι καθηγητές, οι φοιτητές, η κοινωνία. Αυτοί οι φορείς βρίσκονται στους δρόμους απέναντι από την αστυνομική τρομοκρατία που αποτελεί πολιτική επιλογή της κυνοβουλευτικής κλίκας.

Στο δια ταύτα θα τονίζαμε για άλλη μια φορά ότι η κοινωνία αυτο-καθορίζεται διαφορετικά(με αμιγώς ταξικά κριτήρια) δείγμα ταξικής υγείας σε κομμάτια. Το ένα έχει να κάνει με την αδιάκοπη λαιμαργία των καθεστωτικών κομμάτων που προκειμένου να μην χάσουν το παντεσπάνι εξουσίας που διαθέτουν δεν διστάζουν να σπρώξουν τα πράγματα προς ακραίες αστυνομικές και παρακρατικές καταστάσεις τρομοκρατίας. Συγκροτώντας εν τέλει έναν αντιδραστικό πόλο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τα ακροδεξιά κυρίως ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα αστικά κόμματα και τους παρακρατικούς τους. Θυμηθείτε ότι στην πόλη οι καταλήψεις έσπασαν μετά από επίθεση αγανακτισμένων πολιτών σε μαθητές.

Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται τον πραγματικό ρόλο που της επιφυλάσσουν. Το κοινωνικό αυτό κομμάτι αρνήτε να συνεχίζει να τρωει τα παραμύθια των ΜΜΕ και αντιδρά. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση ο κόσμος οργανώνεται έξω από τα αστικά κόμματα και τις ξεσκισμένες συνδικαλιστικές ενώσεις και τολμά να αμφισβητεί μαζικά το σύστημα που τους οδηγεί στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στην αστυνομική καταστολή, στον έλεγχο.



ΥΓ: Στο τελευταίο πανεκπαιδευτικό συλαλλητήριο οι διαδηλωτές φωναζαν το εξής σύνθημα: «Οταν τα βρίσκουν στο κτίριο της Βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς»

.